Κρατώ στα χέρια μου την πρώτη ποιητική συλλογή του Αναστάσιου Μεγαλοοικονόμου, «Ως εδώ βυθίζομαι» που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις

‘’ Φίλντισι ‘’ Η παρουσίαση είχε προγραμματιστεί για τις  22 Σεπτέμβρη 20

 και ώρα 8.00’ μ.μ. στον πολυχώρο ΄΄ Αλεξάνδρεια ΄΄

Σχολιασμός της ποιητικής συλλογής

Οι αποτυπωμένες σκέψεις του ακροβατούν στο τώρα και στο πριν, έχουν γλυκόπικρη γεύση,  φλερτάρουν με τη μελαγχολία, ενώ δεσμίδες φωτός, λυτρωτικά, τις αποκαθιστούν  και καθοδηγούν.

Ο Αναστάσιος Μεγαλοοικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Ιουνίου 1974, όπου και διαμένει. Έχει σπουδάσει υποκριτική στο Θέατρο των Αλλαγών (ΘτΑ), των Χατζοπούλου – Αθερίδη, και εργάζεται τώρα ως ηθοποιός.

Γνωρίζει αγγλικά, ενώ του αρέσει να ασχολείται με το μπάσκετ, το διάβασμα και τον κινηματογράφο.

Συνέντευξη με τον Αναστάσιο Μεγαλοοικονόμου

Α.Ρ. Πότε νιώσατε για πρώτη φορά το σκίρτημα της έκφρασης μέσα από την ποίηση;

Α.Μ. Καταρχήν η  ποίηση δεν είναι έκφραση.  Είναι καθαρή  εκδήλωση. Άλλο  εκφράζομαι . Άλλο  εκδηλώνομαι.

Α.Ρ.  Εκπροσωπείτε την Τέχνη ως ηθοποιός  .  Υπάρχει συσχετισμός της ποίησης  με ένα  Θεατρικό έργο;

Α.Μ. Και  ναι και   όχι. Κάθε ποίημα  είναι ας πούμε  ένας  ρόλος ,  που τον υποδύεσαι  και μάλιστα παίζεις και τον ρόλο  του  σκηνοθέτη ,  γιατί   πάνω  στην  σκηνή   αυτοσκηνοθεσείσαι ,  πέρα  από  τις οδηγίες  του  σκηνοθέτη στην  διάρκεια  των   προβών. Κάθε  ποίημα  είναι  μονόλογος . Άρα. στον  μονόλογο  δεν  μπορείς  ν’   αφήσεις άδεια την  σκηνή . Δεν είσαι μόνος σου . Επικοινωνείς και με  άλλα  πρόσωπα ή  πρόσωπο. Κάπου απευθύνεσαι. Η διαφορά   όμως  ανάμεσα  στην ποίηση και στην υποκριτική  είναι η εξής.  Στο σανίδι υποδύεσαι. Όσο πειστικός και να είσαι στον ρόλο,   ξέρουμε όλοι ότι είναι στα  ψέματα. Στην ποίηση  όμως δεν  μπορείς να κρυφτείς. Ούτε να ξεχάσεις. Είσαι ανάμεσα στο  πριν και στο τώρα  και απλά χάνεσαι στον λαβύρινθο που έχεις μέσα στο  κεφάλι.

Α.Ρ. Η ζωή είναι φωτεινή αλλά όχι πάντα . Θεωρείτε πως τα βιώματα είναι εκείνα που προσδίδουν φως, άσχετα αν αυτό γεννήθηκε μέσα από μια λύπη;

Α.Μ. Τα  βιώματα δεν προσδίδουν  ποτέ  φως. Είναι  άγκυρες που σε πάνε στον πάτο. Το βίωμα είναι η μόνη πηγή έμπνευσης. Οπότε μπαίνει  μπροστά  πάντα  το   εγώ.

Α.Ρ. « Κρατήστε αυτόν το ήχο, τις βροντές, την καταιγίδα, μέχρι να τα σημειώσω κάπου » ( Γουίλιαμ Σαίξπηρ,  Άγγλος δραματουργός )

Όταν γράψατε για πρώτη φορά ένα στίχο, νιώσατε αποφόρτιση, ή ακόμα και λύτρωση σαν να μιλήσατε σε ένα φίλο σας, που ήταν εκεί δίπλα σας για να σας ακούσει ουσιαστικά;

Α.Μ. Την πρώτη φορά που έγραψα  κάτι  ήταν  χαοτικό. Εντελώς ασύνδετο. Αηδίασα με  αυτό που  έγραψα . Μου λείπανε πολλά.  Φυσικά και δεν λυτρώθηκα  με τον πρώτο στίχο. Εγκλωβίστηκα  ακόμα  πιο  πολύ. Όταν γράφω δεν μιλώ σε φίλο. Η γραφή δεν έχει φιλία. Έχει μόνο  έρωτα, απόρριψη,  λάθος. Χτυπάς το κεφάλι σου στον   τοίχο. Ματώνεις,  πονάς. Είναι βίτσιο η ποίηση όπως  έλεγε η Αγγελάκη Ρουκ.

Α.Ρ. Το βιβλίο σας το αφιερώνετε στην μνήμη της  Μητέρα σας.

Νιώθετε ότι με κάποιο τρόπο επικοινωνείτε μαζί της , σας ακούει, σας αισθάνεται και αυτό είναι σημαντικό για εσάς;

Α.Μ. Νομίζω η μητέρα μου εκεί που κατοικεί τώρα  δεν με ακούει. Δεν συμφωνούσε στο να εκδώσω. Το θεωρούσε χαζομάρα. Μου   έλεγε να γράφω για την πλάκα μου. Δεν με καταλάβαινε. Όμως το βιβλίο το αφιερώνω  μόνο  σε αυτήν. Μου λείπει πολύ .

Α.Ρ.  Από την σελίδα 9 της ποιητικής σας συλλογής, κρατώ ένα απόσπασμα στο τέλος  «… Έδωσες λουλούδι σε ένα κόσμο χωρίς ακοή , χωρίς μάτια να λέει. Ήρθε μοναξιά. Δεν μπορεί είναι πάλι αργά. »

Α.Μ. Από το απόσπασμα που μου λέτε.  Ένα μόνο  έχω να πω. Πάντα είναι αργά.

Α.Ρ. Έχετε κάτι να πείτε  για την νέα γενιά , για τους γονείς, για τους ανθρώπους του πνεύματος ;

Α.Μ. Για την νέα γενιά έχω να πω. Κάντε αυτό που σας αρέσει, αλλά να μπορείτε όμως. Προσοχή  στα όνειρα. Ξυπνούν το πρωί. Για τους γονείς το μόνο που έχω να πω είναι να βγάλουν τον  σκασμό. Ας αφήσουν επιτέλους ελεύθερα τα παιδιά τους. Τώρα για τους ανθρώπους του πνεύματος  έχω να  πω ότι δεν χρειάζονται φανφάρες. Δύσκολα   νοήματα. Εντάξει είστε μορφωμένοι, αλλά χορέψτε όμως και ένα ζεϊμπέκικο

Α.Ρ. Στην σελίδα 33 το ποίημα τελειώνει με την παρακάτω φράση     « …ποιο εύκολα βρίσκεται η αγάπη στις λέξεις παρά στις αφές »

Α.Μ. Πολύς ο λόγος για την αγάπη, η οποία πολλές φορές έγινε εργαλείο στα χέρια αυτών, που θέλησαν να γίνουν αρεστοί. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το υπέρτατο αυτό συναίσθημα σαν είναι αληθινό.

Α.Ρ. Αγαπούν σήμερα οι άνθρωποι ; Πήρατε αγάπη , δώσατε ;

Α.Μ. Τώρα που  μου λέτε για την σελ 33. Αυτό που θέλω να πω ότι η αγάπη δεν βρίσκεται στις λέξεις . Ο λόγος έχει μια πρόθεση. Το ψέμα. Η μόνη αλήθεια είναι μόνο της αφής. Με την σιωπή.

Το λέτε και εσείς. Το υπέρτατο αυτό συναίσθημα  σαν είναι αληθινό. Δεν υπάρχει για μένα αγάπη. Μόνο χειρισμοί. Όχι δεν αγαπούν σήμερα οι άνθρωποι. Γελάω όταν το ακούω.. Έδωσα αγάπη. Δεν πήρα αγάπη από τα  άτομα που ήθελα.

Α.Ρ. Υπάρχουν αγαπημένοι σας ποιητές  , αντίστοιχα ηθοποιοί ;

Α.Μ. Αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Καρυωτάκης. Από τις γυναίκες η αξεπέραστη Κική  Δημουλά  και από τις νέες φωνές η Ελένη  Παπανδρέου. Αγαπημένοι μου ηθοποιοί είναι ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος  και ο Μηνάς Χατζησάββας. Από τις γυναίκες η Μαρία  Κίτσου..

Α.Ρ. Πείτε μας για την απόφαση σας να σπουδάσετε την υποκριτική Τέχνη …

Α.Μ. Η απόφαση να σπουδάσω υποκριτική ήταν γιατί στην αρχή πίστευα ότι αν το κάνω αυτό,  θα έχω όλο τον κόσμο. Διαψεύστηκα στην συνέχεια οικτρά

Σας ευχαριστούμε για τον χρόνο σας και την θετική σας διάθεση να συνομιλήσουμε με αφορμή την επικείμενη παρουσίαση της ποιητικής σας συλλογής « Ως εδώ βυθίζομαι »

ΠΟΙΗΜΑΤΑ από την ποιητική συλλογή « Ως εδώ βυθίζομαι »

Ξέρω ότι καπνίζω με αναπνοή κομμένη.

Πάντα μετανιώνω. Πάντα πεθαίνω.

Θέλω να σβήσω τη μέρα. Να ’χω νύχτα.

Τι μ’ αυτό; Πάντα μια λέξη μου λείπει, την ώρα που μου μιλάς, να σου πω.

Εσύ ουρανός, γη, σελήνη.

Όλες οι εποχές με φωνές.

Κι εγώ; Λείπω εγώ.

Αναπνοές, ανακοπές μέσα σε απουσία.

Μα τώρα τι; Τίποτα, ανάθεμα.

Γεννήθηκα. Ανάπνεα. Κάποτε.

ΩΣ ΕΔΩ ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ

Ως εδώ βυθίζομαι Ως εδώ βυθίζομαι.

Ως εδώ αρκούμαι στο πριν.

Το πριν δεν είχε τίποτα, αλλά τα είχε όλα.

Το τώρα είναι αρνητικό με μελανές αποδράσεις του ήλιου.

Το ξάφνιασμα γυάλινος ορίζοντας σπασμένος.

Ο καρπός του μαραμένο λιοπύρι.

Τα φύλλα ξεπεσμένη ορειβασία στον διάφανο τοίχο.

Ας είναι τα τρίμματα ό,τι έμεινε από μένα.

Το λίγο πολύ. Το τίποτα το παν.

Πόσες ελπίδες να ραντίσω ακόμα;

Ποιες φρούδες αποχρώσεις του γκρι να ερμηνεύσω;

Πόση στάχτη τσιγάρου να βυθιστεί;

Το τσιγάρο κάηκε. Η φλόγα δεν έσβησε καθόλου

κι εγώ σιωπηλός σιγαστήρας.

Η συνήθεια παύει να είναι μοτίβο.

Θεέ, βοήθα η φλόγα να μη με σβήσει

κι αν σωθώ, εγώ ακόμα θα καίγομαι.

Η αυγή γδύνεται με μελανές αποχρώσεις του ήλιου.

Πετεινός ξεψυχά πριν το κελάηδισμα.

Πουλιά μ’ έναν σκοπό στα χείλη τους, τραγουδούν.

Ο μύθος γνωρίζει ότι θα σωθούν πριν η γλώσσα μιλήσει.

Πριν το τέλος το πεντάγραμμο θα ηχήσει.

Ο θάνατος στην αιωνιότητα προφταίνει.

Διάλειμμα πριν το κουδούνι της ζωής.

Τραγουδήστε όπως τα μωρά κλαίνε.

Σωπάστε όταν τα τύμπανα χτυπήσουν.

Όλη η φύση σε παραλήρημα.

Κάθε στάχτη σε μια αρχή.

Για το Peakupnews                                                

Agathi Revithi