Ο συγγραφέας που φιλοξενούμε σήμερα, ζωντανεύει μέσα από βιώματα μιας γνώριμης εποχής για πολλούς, αλήθειες, καταστάσεις, συνειδήσεις. Τολμά να διηγηθεί, με λόγο απλό και κατανοητό, πολλά από εκείνα που ίσως δεν είναι αυτονόητα. Γιατί ο συγγραφέας, λειτουργεί κάτω από το πρίσμα της ανθρώπινης ταύτισης, ενδυναμώνοντας εκατομμύρια φωνές που ποτέ δεν εισακούστηκαν, για λόγους που ο κάθε αναγνώστης είτε συμφωνεί , είτε διαφωνεί δεν θα πάψει να διέπεται από την υποκειμενική του αντίληψη. Η παράμετρος της γνώσης και της κρίσης είναι το ζητούμενο το οποίο η ιστορία θα συνεχίζει να καταγράφει και να προβληματίζει .
Ο Κώστας Γραμματικόπουλος γεννήθηκε το 1962 και ζει στη Νίκαια. Το 2012, συνέγραψε το θεατρικό έργο « Το τελικό λάθος » με τον Χρήστο Βογιατζή. Από τις εκδόσεις Βακχικόν κυκλοφορούν τα βιβλία του …. Νεκρό φιλί ( Ποίηση 2015 ) , οι απόκληροι ( Νουβέλα 2017 ) και Ζήτω ο άνθρωπος ( Θέατρο , 2018 )
Το μυθιστόρημα σε λίγες γραμμές
Στη μεταπολίτευση, με την Ελλάδα ακόμα ρημαγμένη από τις πολιτικές διαφορές αλλά και τις κοινωνικές ανισότητες, τρεις φίλοι – ήρωες της καθημερινής ζωής κάνουν όνειρα – διαβατήρια για ένα καλύτερο μέλλον, τα οποία όμως χάνονται και σβήνουν αργά όσο οι ανθρώπινες σχέσεις δείχνουν τη διαστρεβλωμένη τους αντανάκλαση στον κόσμο που ζουν.
Στις τρεις ευχές του Κώστα Γραμματικόπουλου, όλοι βγαίνουν από τον δρόμο τους και όλοι πρέπει να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Να τη δομήσουν και να την ξαναχάσουν σε συνεχόμενο στρόβιλο από συναισθήματα και χαοτικές ανθρώπινες σχέσεις.
Και μέσα σε όλα αυτά, ένας σαλός μαγικός βοηθός που γνωρίζει εξαρχής τι πρόκειται να γίνει. Ψυχαναιμίζεται την αλήθεια και τολμά να τη φωνάξει. Αλλά σε μιαν Ελλάδα αποπροσανατολισμένη, τέτοιες αληθινές φωνές έχουν το μειονέκτημα να μην ακούγονται και να χάνονται.
Από την αρχή μέχρι το τέλος της ιστορίας μας , η μόνη αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος κάθε άλλο είναι παρά το τέλειο ον είναι της δημιουργίας. Τρωτός και αδύναμος , μαστίζεται από την καθημερινότητα και χάνεται πριν ξανασταθεί στα πόδια του και πριν χαθεί για μια ακόμα φορά με την πρώτη αφορμή.
Απόσπασμα
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ανδρέας μετά τον θάνατο του πατέρα του ήταν να πληρώσει τα νοίκια που χρωστούσε. Δεν ήθελε να υπάρχουν εκκρεμότητες από τον συγχωρεμένο. Αυτό που συνειδητοποίησε μετά την συνάντηση μαζί του, ήταν πόσο πολύ του έλειπε και τον αγαπούσε. Το σοκ του θανάτου του ήταν μεγάλο γι’ αυτόν. Η αίσθηση της απώλειας του πατέρα του, σε συνδυασμό με την ολονύκτια επαφή μαζί του, ήταν τραυματική και επώδυνη. Τα συναισθήματα του ήταν έντονα και βαθιά. Αναρωτήθηκε αν ο χωρισμός των γονιών του , σε τόσο μικρή ηλικία, ήταν η αιτία για κάποια αδιευκρίνιστα, μελανά σημεία του χαρακτήρα του. Πολλές φορές τον εξέπληττε ο εαυτός του. Κάποιες φορές θετικά και κάποιες άλλες – τις περισσότερες – αρνητικά. Ήταν μπερδεμένος και ευάλωτος.
Το επόμενο πρωί, όταν πήγε γραφείο, τον ειδοποίησε η γραμματέας ότι ήθελε να τον δει ο μεγαλοδικηγόρος. Απόρησε για μια στιγμή και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του. Χτύπησε την πόρτα και πέρασε μέσα. Περίμενε λίγο γιατί μιλούσε στο τηλέφωνο και χάζευε τη βιβλιοθήκη που κάλυπτε όλο τον τοίχο πίσω από το γραφείο, με ατέλειωτους τόμους της νομικής νομοθεσίας. « Κάτσε, Ανδρέα »του είπε ο μεγαλοδικηγόρος, μόλις τελείωσε το τηλεφώνημα και δείχνοντας του τη δερμάτινη πολυθρόνα. « Έχω κάτι σημαντικό να σου πω ». Ο Ανδρέας κάθισε, γεμάτος περιέργεια να μάθει τι θα του πει. « Στον νομικός μας κόσμο επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, γιατί αν επικρατούσε στην δικαιοσύνη η ισότητα, κανείς μα κανείς δεν θα έβρισκε το δίκιο του ».
« Για ποιο λόγο ; » ρώτησε ο Ανδρέας.
« Γιατί θα επικρατούσε η απόλυτη σύγχυση , η αντιπαλότητα μεταξύ ισοδύναμων αντιδίκων , θα οδηγούσε στο χάος και την καταστροφή και δεν θα μπορούσε να αποδοθεί δικαιοσύνη , ενώ με το νόμο του ισχυρού , τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά, υπάρχει ένας μπούσουλας, μια τάξη, μια καθεστηκυία τάξη, που ισχύει στον πολιτισμό μας αιώνες τώρα. Η φύση διέπεται από τον νόμο του ισχυρού και αυτόν τον νόμο πρέπει να ακολουθήσουμε κι εμείς οι άνθρωποι. Και η φύση δεν κάνει ποτέ λάθη » …
Peakupnews
Αγάθη Ρεβύθη
