Ο Δημήτρης Μωρόγιαννης, είναι ο ποιητής που σήμερα φιλοξενούμε, και μοιράζεται τους στίχους του μαζί μας. Από την ποιητική του συλλογή « ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ ΨΥΧΗΣ » των Εκδόσεων Paideias logos – Αθήνα 2015, ψυχογραφούμε την αμεσότητα, την ευαισθησία, εκείνη την αυθεντικότητα των στίχων του.
Η θεματολογία ποικίλει ανάμεσα στην αγάπη, τον έρωτα, την ύπαρξη, την πρωτόγνωρη πανδημία στην πατρίδα μας, και κλείνει στο τελευταίο του ποίημα με έναν απολογισμό. Με λυρισμό, ρυθμό και παλμό αρκετά ποιήματα του, έχουν μελοποιηθεί θαυμάσια ! Η απλότητα του, δεν μπορεί παρά να μας ενθουσιάζει !
ΤΑ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ
Τα μακριά σου τα μαλλιά
που πέφτουν ως τον ώμο
θα κάνω σκάλα να ανεβώ
για ένα φιλί σου μόνο.
Θέλω να ανέβω εκεί ψηλά
να δω τα δυό σου μτια,
πώς τραγουδούν τον έρωτα
στα πάνω σκαλοπάτια
Θέλω να φτάσω μάτια μου
στα κόκκινά σου χείλη
για να σου κλέψω ένα φιλί
κι ας με κοιτάζουν χίλιοι
Κλέφτης θα γίνω μάτια μου
και θα με λεν κλεφτρόνι.
Αερικό ο έρωτας
κι όπου βρει φυτρώνει.
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΈΓΙΝΕ Ο ΦΟΒΟΣ
Πατρίδα μου έγινε ο φόβος
και η μιζέρια καθεστώς
τα χέρια τρίβουν οι θιασώτες
πριν καθίσει ο κουρνιαχτός.
Δεν μου κάνει το μοντέλο
που διαγράφει όλα τα θέλω
θέλουν να` χουν κωδικό
σαν φτηνό ανταλλακτικό.
Κράτα μέτρα γι` αποστάσεις
μάσκα για τις περιστάσεις
για δουλειά να μη φωνάξεις
γίνονται γι` αυτό συστάσεις.
Πατρίδα μου έγινε ο φόβος
και η μιζέρια καθεστώς
κι απ` τα δυό θα δραπετεύσω
σ` άλλους κόσμους να βρεθώ.
ΠΩΣ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ
Πώς να χωρέσει η αγάπη μας
να μπει μέσα σε λέξεις,
πως θες να νιώσεις το φιλί
όταν δεν έχεις γεύσεις.
Πώς να χωρέσει η αγάπη μας
σε μία μόνο λέξη,
και με τη θλίψη συντροφιά
στα μάτια ώσπου να φέξη.
Πώς να χωρέσει η αγάπη μας
σε μία καλημέρα,
χιλιάδες να με προσπερνούν
κι εσύ σε άλλη σφαίρα.
Δεν το αντέχω μάτια μου
να` σαι μακριά από μένα,
πες μου που είσαι για να’ ρθώ
μην ψάχνω στα χαμένα.
ΣΠΑΣΕ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ
Σπάσε μυαλό μου τις αλυσίδες,
αόρατες είναι και λιώνουν ελπίδες
σπάστες μυαλό μου κι ` έβγα στο φως
στο σώμα μου είσαι αιώνιος εχθρός.
Μυαλό μου φύγε πέτα στα ύψη.
τον κόσμο να δεις με ουράνια λήψη.
φύγε σου λέω και λύσε το σώμα
μια ευκαιρία ζητάει ακόμα.
Γύρνα και κοίτα τι κάνεις στο σώμα.
Αν δεν το λύσεις θα λιώσει στο χώμα.
Γύρνα μυαλό μου και δώσ’ του το χέρι
μαζί να βαδίστε να γίνετε ταίρι.
ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Μια προσμονή ατέλειωτη
με έχει κυριεύσει.
Και, όταν έρθεις να σε δώ
δεν λέει να εκπνεύσει.
Είναι το λίγο της στιγμής,
εκείνο που δεν φτάνει.
Υγρή ανάσα ο έρωτας
τα χείλη όταν γλυκάνει,
Στενή η φόρμα του έρωτα
μόνο με το λίγο.
Θέλει η ψυχή τις άπλες της
κι απ` το μυαλό να φύγω.
ΕΠΙΘΥΜΙΑ
Επιθυμούσα να της μιλήσω,
το ανέβαλα.
Έγραφα σε πλάκες πέτρας.
Την άλλη μέρα αμίλητη.
Τα μάτια της φώτιζαν
τις λέξεις που είχα γράψει.
Ήξερα πότε πήγαινε για νερό στη βρύση.
Εγώ ψάρευα τη ματιά της στο ποτάμι.
Κροτάλιζα με πέτρες για να στρέψει το βλέμμα της.
Έφευγε, έφευγε, μέχρι που τα μάτια μου
δεν έφταναν άλλο.
Κατοικούσε όμως στο μυαλό μου,
Και τώρα ακόμη, βρίσκω σε κρύπτες σιωπές της,
έτσι όπως τις άφησε
ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕΣ
Δεν άλλαξες καθόλου, ευσταλής,
με μαύρο φρεσκοφυτρωμένο γενάκι
με επισκέφτηκες την νύχτα.
Ξαπλωμένος στο χαγιάτι σ` ένα παλιό στρώμα
ήρθες κι` έκατσες δίπλα μου.
Τα μάτια σου έλαμπαν σαν αστέρια στο σκοτάδι,
με κοίταξες επίμονα με το διαπεραστικό σου βλέμμα.
κάτι ψιθύρισες , μα δεν θυμάμαι.
Θυμάμαι όμως, εκείνο το ξεχασμένο χαμόγελο
στα χείλη σου.
Η μορφή σου δεν άλλαξε,
και περισσότερο η αγάπη που ζωγραφιζόταν
στο πρόσωπό σου με χίλια χρώματα.
Με διαπέρασε ως τα τρίσβαθα της ψυχής μου.
Δεν άλλαξες καθόλου.
Κράτησε λίγο η χαρά μου.
Ξύπνησα μόνος
ΑΝΑΚΟΛΟΥΘΟΣ
Ανακόλουθος σε ότι συγκατένευσα
στην άγραφη συμφωνία των ματιών μας,
αθέτησα αυτά που ψιθυριστά
συνομολόγησαν οι καρδιές μας.
Κρύα η σκοτεινή γωνία που την ζέσταιναν
οι καυτές ανάσες μας.
Το πάθος του έρωτα δεν τιθασεύεται.
Το λίγο όταν φουντώνει η φλόγα του έρωτα
γίνεται πιο λίγο.
Πυκνό το έρεβος, η απουσία σου λαμπερή
στην ραθυμιά της νύχτας που καθυστερεί
να φωτίσει,
δεν υπάρχει ψίθυρος της μελωδικής σου φωνής.
Με τι ισούται το πιο πολύ του έρωτα;
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝΕ
Τα χρόνια που περάσανε
αφήσανε ρυτίδες
γράφτηκαν με αυλακιές,
σαν τις ρηχές και τις βαθιές
τις ψεύτικες ελπίδες.
Κι` εσύ, σ` ακούω να μου λες,
ότι ο χρόνος ο χαφιές,
δεν κρύβει γήρας και ουλές,
δημόσια θέα, θες δεν θες,
περίοπτη στο διηνεκές.
Στα χρόνια που περάσανε,
εμάς, μας προσπεράσανε,
μας άρπαξαν το μερτικό,
χωρίς κανένα δισταγμό.
Στο πρόσωπό σου σμιλευτό
ένα επίγραμμα λιτό,
γράφει επάνω, Σ` ΑΓΑΠΩ.
Ευχαριστούμε θερμά Δημήτρη Μωρόγιαννη!
Peakupnews
Αγάθη Ρεβύθη
