Σήμερα, αυτή η νοητή σελίδα του Peakupnews , αγκαλιάζει κι αγκαλιάζεται, από την ευλογημένη συνάντηση μιας γυναίκας με πολυσχιδή και ιδιαίτερη προσωπικότητα .
Το όνομα της είναι Μάρθα Κανάρη.
Η Μάρθα θα μπορούσε να είναι μια υπέροχη φίλη, μια στοργική αδελφή, … μια δασκάλα που θα ευχόσουν να συναντούσε τα δικά σου παιδιά , μια κόρη που θα ευχόσουν να είσαι εσύ ο γονιός …
Ένα μικρό κοριτσάκι που κάποτε γνώρισες στην Κύπρο την μέρα του Αη Λιά, όταν η Τουρκική εισβολή έσπειρε τον θάνατο, που άοπλοι πολίτες δολοφονήθηκαν, γυναίκες βιάστηκαν και αιχμάλωτοι στρατιώτες εκτελέστηκαν … έκτοτε η ψυχή της στιγματίστηκε από το άδικο, μα κατάφερε να κλείσει μέσα της ότι καλό χάθηκε. Ένα καλό που γιγαντώθηκε και έγινε αγάπη ! μια σημαία ανθρωπιάς για όλο τον κόσμο ! Τα ποιήματα της είναι ο αγώνας της, τα πεζογραφήματα, οι μνήμες που θα την ακολουθούν για πάντα!
Μέσα από τα ποιήματα της, τα ανατριχιαστικά κείμενα της, που μας εμπιστεύτηκε, θα νιώσουμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε απλοί θεατές. Ας δώσουμε τα χέρια και πάμε…
Πάμε να πάρουμε πίσω με την βοήθεια του Θεού ότι αρπάχτηκε… Ένα κομμάτι της καρδιάς μας, που ακόμα σιγοκλαίει …
Η Μάρθα Κανάρη μάς συστήνεται :
Ονομάζομαι Μάρθα Κανάρη και κατάγομαι από το κατεχόμενο χωριό Αργάκι , της επαρχίας Μόρφου. Άριστη μαθήτρια, σπούδασα στο τμήμα επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου και ασκώ εδώ και είκοσι χρόνια το επάγγελμα-λειτούργημα της νηπιαγωγού. Όντας παντρεμένη με δύο παιδιά προχώρησα σε επιπλέον σπουδές εξασφαλίζοντας τον μεταπτυχιακό τίτλο « Δυναμικά Περιβάλλοντα μάθησης». Λατρεύω τα παιδιά και ζω μέσα από την αγάπη τους. Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω… σε χαρτιά, σε παντελόνια, σε σεντόνια ….γράφω για ότι πέρασε , για ότι ήρθε και για ότι προσμένω να ρθει… για μένα..για σένα… για τα παιδιά… Πρώτη μου επίσημη συγγραφική δουλειά, το παιδικό παραμύθι « Όταν η αγάπη βασιλεύει», τα έσοδα από την πώληση του οποίου διατέθηκαν όλα για την δημιουργία παιδότοπου στο σχολείο που εργαζόμουνα εκείνη την περίοδο. Από τότε, δημιουργώ και πλάθω στίχους που μελοποιήθηκαν κι έγιναν τραγούδια, κείμενα και ποιήματα που κάποτε κρύβω στα συρτάρια μου και κάποτε μοιράζομαι, με την ελπίδα και μόνο να αγγίξω τη ψυχή έστω κι ενός ανθρώπου…
Μερικές δημιουργίες της, με αφορμή την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο :
~ Όγδοο σάλπισμα~
Και ήρθε πάλι ο άγγελος
και σάλπισε για όγδοη φορά…
και τότε είδα μπροστά μου σμέρνες
να σέρνονται επί γης και να γλείφουν
την έρημο γυρεύοντας νερό…
Κτυπούσαν αλαφιασμένες το κεφάλι τους
πάνω στους βράχους
και αυτομαστιγώνονταν
σε έναν έκδηλο ρυθμό υποταγής
στο επερχόμενο τέλος.
Κύριε ιλάσθητι φώναξα!
Κι άρχισα να σκάβω το χώμα.
Μύριζε άνθρωπο
κι όσο πιο πολύ έφτανα στην πηγή ,
τόσο πιο πολύ άνθρωπο μύριζα.
Τα σήμαντρα ήταν βουβά
και κάπου εκεί στο βάθος,
όπου το χώμα γινόταν ένα με το νερό..
Κάπου εκεί προσπαθούσαν
κι οι σμέρνες να ξεδιψάσουν…
Γλίτωναν απ’ τις αιχμηρές γωνιές των βράχων
μα πνίγονταν μέσα στη λάσπη των καιρών…
Και ήταν τότε που ήχησαν οι καμπάνες ξανά…
Πένθιμα και Οργισμένα…
Μάρθα Κανάρη 14 Απριλίου 2020
ΜΝΗΜΕΣ …
Ήμουνα τότε εννέα ετών και δεν έπρεπε να ξεχάσω… Κανένας δεν έπρεπε να ξεχάσει… Οι μνήμες επιβάλλονταν και η ατονία του μυαλού ήτανε καταδίκη. Η στολή ήτανε επιβεβλημένη… Μπλε φούστα και άσπρη μπλούζα με αναγραμμένες επάνω δύο μόνο λέξεις: « Δεν Ξεχνώ» Το χρώμα τους ήτανε μπλε, σαν το βαθύ της θάλασσας κι ακόμη πιο πέρα, σαν το μπλε τ’ ουρανού που μας στέρησαν… σαν των ονείρων που δεν τολμούσαμε στα εννέα μας χρόνια να κάνουμε … Κάθε όνειρο σκέπαζε το δάκρυ της μάνας και τ’ άπλωνε σεντόνι ο πατέρας, που δούλευε μερόνυχτα με μισό μάτι για να χουνε τα παιδιά του να λένε… Ήτανε Τετάρτη, ώρα πρωινή, μα μην με ρωτήσεις ποια ακριβώς… πέρασαν χρόνια από τότε… Ο δάσκαλος της γυμναστικής αυστηρός… Απόλυτος με τη στολή, στο ίδιο μοτίβο κι αυτή, όπως όλα της εποχής… Μαύρο ή μπλε κοντό παντελόνι, άσπρο μπλουζάκι με αναγραμμένες τις δύο λέξεις που τροφοδοτούσαν τις μνήμες και μαλακά άσπρα παπούτσια… Αραιώσαμε όλοι στον χώρο… Τα μαύρα σκαρπίνια μισοσκισμένα του αγοριού, ξεχώριζαν μες το άσπρο της μάζας… Τι νόημα θα έκαναν δυο μαύρα μισοσκισμένα παπούτσια στα μάτια του κυρίου μας; Οι αγριοφωνάρες του ηχούν ακόμη και τούτη τη στιγμή που στο λέω μέσα στ’ αυτιά μου.. «Γιατί δεν είπες στον πατέρα σου να σου αγοράσει άσπρα πάνινα όπως έχουν όλοι;» Ναι…. Ακόμη ακούω τον ήχο της φωνής του, βλέπω μπροστά μου το γραμμωμένο απ το θυμό πρόσωπο του… μα ποιο πολύ θυμάμαι το αγόρι.. «Που να τον βρω τον πατέρα κύριε; Να τον ζητήσω απ αυτούς που μου τον σκότωσαν;» Εγκατέλειψε το μάθημα περίλυπο , πνιγμένο μες το κλάμα κι εμείς συνεχίσαμε το μάθημα λες και δεν συνέβαινε τίποτα απολύτως… Όπως βλέπεις, δεν ξέχασα ούτε και μία λεπτομέρεια απ αυτή την σκηνή κύριε, εκτός απ την ώρα.. Και ξέρεις γιατί; Γιατί η ώρα κτυπάει πάντα την στιγμή… Γιατί οι Τούρκοι δολοφόνησαν τον πατέρα του αλλά εσύ εκτέλεσες εν ψυχρώ το αγόρι.. Δεν ξέχασα τίποτε κύριε, γιατί το κάνα τάμα στον εαυτό μου, ευχή και κατάρα, να μην γίνω ποτέ σαν εσένα…
… … …
Δεν υπήρξα ποτέ λάτρης των μισο-τελειωμένων πραγμάτων! Σιχαινόμουνα τις μισές δουλειές, τους μισ-άνθρωπους, τα μισά φεγγάρια, τις μισές πατρίδες και το άλλο μισό. Έμπαινα πάντα πανσέληνος μέσα σ” όλα κι αναζητούσα το ολόκληρο μου! Ώσπου μια μέρα βρέθηκα ερήμην μου να κοιτώ το φεγγάρι μισό και χαραγμένο στο βουνό της απόγνωσης… Από τότε αναζητάω χίμαιρες και φεγγάρια μισά πιστεύοντας πως μια μέρα θα ταιριάξω τα δυο κομμάτια και θα πιω στην υγειά, ενός ολόκληρου Ανθρώπου…
Μάρθα Κανάρη 15 Ιουλίου, 2019
ΛΙΜΝΗΤΗΣ
Στον απόηχο μιας εκούσιας προσμονής
ένα ύστατο χαίρε που βρικολάκιασε
σε φέρετρο κατεψυγμένων προσδοκιών αιώνες τώρα…
αναθαρρεύει… Χαίρε των τρελλών ανταρσία.
Χαίρε των γνωστικών ικεσία.
Χαίρε της πρώτης νιότης το πάθος.
Χαίρε της ύστατης γνώσης το κάλλος.
Κι αφού ρουφήξεις την τελευταία σταγόνα αίματος
που κυλά απ την κομμένη φλέβα
τρύπωσε ξανά μέσα στο φέρετρο σου
και σήκωσε το χέρι ψηλά προτού κλείσει η κάσα.
Χαιρέτησε σαν άλλος Αντώνιο την Αλεξάνδρεια
που χάθηκε και μακάρισε της γης τους κολασμένους.
Μάρθα Κανάρη 17/03/2019
~ Στον ίσκιο της ελιάς~
Κι όμως την άκουσα τη νύχτα εκείνο το δείλι.
Ήρθε μπροστά μου σαν δάκρυ και κύλισε,
την ώρα που με σκέπαζε ο ίσκιος μιας ελιάς.
Δεν ήμουνα σίγουρη ποιος μ’ αγκαλιάζει…
Προς στιγμή μου φάνηκε πως είχε δάκτυλα
μα πάντα οι σκιές δημιουργούν ψευδαισθήσεις.
Χαμογελούσα γιατί έτσι κάνω πάντα
και δεν ήξερα άλλον τρόπο
να παλέψω τα θεριά εξόν απ’ το χαμόγελο μου.
Με είδε η ελιά και άπλωσε παρήγορα τα κλαδιά της ,
τόσο που η σκιά δεν άφηνε κανένα περιθώριο στο φως.
Την είδα τότε την νύχτα…
κι έμεινα εκεί ασάλευτη να ψάχνω την αιωνιότητα
μες τις φωνές των ανθρώπων,
και κάτω απ τις ρίζες του δέντρου.
Όλα φεύγουν. Όλοι φεύγουν. ..
..εκτός απ’ το χαμόγελο και το δάκρυ μου…
Μάρθα Κανάρη 14 Ιουνίου 2021
~ Θα΄ ρθει μια μέρα~
Θα’ ρθει μια μέρα, το ξέρω καλά ,
όπου τα σήμαντρα θα ηχήσουν ως το βορρά
και οι ιαχές του θανάτου θα σημάνουν Ανάσταση…
Θα’ ρθει μια μέρα, το ξέρω καλά,
όπου ο φόβος θα πάλλεται ανόθευτος
και θα αμπαριάζεται κάτω απ το χώμα…
Η γη, καμένη Τροία , θα αναζητά την Ελένη της,
και κάθε Πάρις, έρμαιο για ό,τι βαθιά επόθησε.
Θα έρθει μια μέρα…εκείνη η μέρα,
όπου θα υπάρχω για να πεθαίνω…
και θα πεθαίνω για να μπορώ να ζω…
Μάρθα Κανάρη 21/05/2019
…
Δέκα χιλιάδες μέλισσες
γατζώσαν το κορμί μας,
γροθιά θανάτου ρίξανε
στην άτσαλη ζωή μας
Τρυπήσανε τα ψέματα,
γλύψανε την αλήθεια,
κι αλλάξαν το σενάριο
όπως στα παραμύθια
Κι εσύ καημένε Ονήσιλε,
ακόμη ανασαίνεις,
γιατί αν πεθάνεις μια φορά
Χίλιες φορές πεθαίνεις ( ρ )
Οι σκλάβοι μπρος σου στέκονται,
σίδερα που λυγάνε,
και για Θεό το ψέμα τους
σκυφτοί το προσκυνάνε
Ένα κουφάρι σου’ μεινε,
και τούτο αγριεμένο
πάρτο και θάψε το βαθιά,
Να΄ναι καλά κρυμμένο…
Να αγαπάς… ( ; ; ; ) Α ρε μάναααααα….
Είναι 5.30 πμ κι εγώ θυμάμαι πως πρέπει να αγαπώ. Ο ήχος από τις σειρήνες του πολέμου είναι εκκωφαντικά οργισμένος , μα εγώ συνεχίζω να αγαπώ. Ο Ήλιος έδυσε προτού να ανατείλει μα καίει ανυπόφορα. Θέλω να αγαπώ… Τα παιδιά τρέχουν ξυπόλυτα, ο δρόμος καίει φρικτά, μα τα παιδιά μπορούν να αγαπούν… «Το όπλο… πάρε το όπλο … πρέπει να σώσεις τα παιδιά…» Ο φαντάρος μπορεί ακόμα να αγαπά. «Τα προικιά …. Πάρε μαζί τα προικιά !!! Μια ζωή μόχθος είναι αυτά, όλα κεντημένα στο χέρι…. Μα άντε , δεν πειράζει, θα γυρίσουμε πάλι πίσω… Λίγες μέρες υπομονή και θα κοπάσει το κακό…» «…και λίγα πορτοκάλια, να χουμε για τον δρόμο… προλαβαίνεις …πάρε!» Πιάνω τα χέρια της μάνας μου και κοιτάζω τα ζαρωμένα της δάκτυλα… Πέρασαν αιώνες… Όταν έφυγε απ το χωριό της ετοίμαζε το γάμο της… Τώρα φυλάει λεφτά για να τη θάψω στο κατεχόμενο χωριό της όταν θα …αποδημήσει εις Κύριον . «Μην έχεις έγνοια ρε μάνα, όλα θα γίνουν όπως τα θες. Θα φυτέψω για σένα τα πιο όμορφα λουλούδια και θα ναι η γη σου ο πιο όμορφος κήπος του κόσμου, εκεί ακριβώς που τον θες…» Μου χαμογελάει ικανοποιημένη… μα εγώ ξέρω πως της λέω ψέματα . Οι συνειδήσεις ξεθώριασαν…. Σαράντα έξι χρόνια πέρασαν και το κακό ακόμη να κοπάσει… Η μόνη αλήθεια… τα λουλούδια του κήπου της ,σε ένα μέρος που θα μυρίζει την αγάπη της κόρης της γιατί όσο και αν προσπάθησα να αγαπήσω τον Ιούλη, δεν μπόρεσα. Δεν αγαπιέται τούτος ο μήνας… Δεν είναι για έρωτες κι αγάπες ο Ιούλης…
Μάρθα Κανάρη 20 Ιουλίου, 2020
Σαράντα δύο Πασχαλιές κι άλλα τόσα Χριστούγεννα σε περίμενα Κύριε… Γονάτιζα τη ψυχή μου σε σκέψεις προσευχές κι έβρισκα παρηγοριά στο δάκρυ της μάνας μου και στη σιωπή των αμνών… Σε περίμενα Κύριε… Κάθε που βράδιαζε εξαΰλωνα την ύπαρξη μου και γινόμουνα ένα με τ αόρατα ελπίζοντας στη μεταμόρφωση του Θαβώρ που βάραινε μέσα μου… Άργησες πολύ Κύριε… κι εγώ μεγάλωνα στην προσμονή…στο γιατί και στο μήπως… Έτσι περνούσε ο καιρός και μαζί μου μεγάλωσαν γενεές….κι άλλες δεν πρόλαβαν ούτε να ζήσουν… Το γέλιο πάγωσε στων παιδιών σου τα χείλη κι εγώ συνεχίζω ακόμη να κάνω τον παλιάτσο, με την ελπίδα να πάρει το γέλιο μορφή και η ιαχή του να φτάσει κοντά σου… Άκουσε Κύριε… Άκουσε τα…. Εγώ…θα συνεχίσω να προσμένω… Κι Εσύ θα κάνεις πως δεν ακούς…πως δεν βλέπεις… Ίσως γιατί αυτός είναι τελικά ο μοναδικός τρόπος να γίνω λιγότερο Θεός και περισσότερο Άνθρωπος… “Μνήσθητι μου Κύριε..όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου…”
Μάρθα Κανάρη Μάρτιος, 2020
-Θλιμμένος Ιούλης-
Ήτανε ο τόπος καταραμένος…
Το ‘ θελε η μοίρα του
κάθε Ιούλη να θρηνεί…
Αναθυμιάσεις, καπνός και πολυβόλα,
Εκρήξεις, λάβα και φωτιά, Θάνατος…
παντού θάνατος… Μέσα, έξω…
Με φοβίζει ο Ιούλης…
Δεν ξέρω τι να περιμένω…
Ένας γέρος κείτεται μόνος
και είσαι ανίκανος να τον βοηθήσεις,
όχι γιατί δεν θέλεις, αλλά γιατί δεν μπορείς..
Ποιον να προλάβεις και τι;
Όλοι σε ψάχνουν…
Κλείνεις το στόμα και κάνεις τον πόνο δικό σου,
γιατί πρέπει μόνος να αντιμετωπίσεις εσένα…
Κανείς δεν ξέρει… δεν μπορεί να καταλάβει και δεν πρέπει…
Γιατί άλλωστε να μάθει;
Ο καθένας μόνος έρχεται στη ζωή ,
μόνος πορεύεται και πιο μόνος φεύγει…
Άλλοι το είπαν μοίρα και άλλοι πεπρωμένο…
μα τη μοίρα του ο καθείς μόνος την πιλατεύει…
Με φοβίζει ο Ιούλης, δεν ξέρω τι να περιμένω…
Είναι χίλιες φορές προτιμότερο
να παίζεις στην άμμο με τα κουβαδάκια
παριστάνοντας το παιδί κι ας έχεις γεράσει προ πολλού μέσα σου…
Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να ζεις με τις ψευδαισθήσεις
της παιδικής ηλικίας παρά να σε πνίγει ο καημός της πρόωρης ενηλικίωσης…
Με φοβίζει ο Ιούλης, δεν ξέρω τι να περιμένω…
Με φοβίζεις εσύ, μες τον Ιούλη…
Μα πιο πολύ, με φοβίζω εγώ…
που ζω έναν ολόχρονο Ιούλη…
Μ@ρθ@ Κανάρη 
Peakupnews
Agathi Revithi
