Καλάβρυτα, Ημέρα Μνήμης.
13 Δεκέμβρη 1943
Το έγκλημα των Γερμανών ναζί
Ας μείνει ζωντανή η Συλλογική Μνήμη διότι το φίδι του φασισμού δυστυχώς σέρνεται ζωντανό και εμφανίζεται απειλητικό διεθνώς.
(Αφιερώνεται και σε όλους τους λαούς που αγωνίζονται τον 21ο αιώνα για την ελευθερία τους. Στον Παλαιστινιακό λαό που σφαγιάζεται από τους κατακτητές του).
«Καλαβρυτιάδα – Ένας ύμνος για τα Καλάβρυτα»
Εδώ είναι Καλάβρυτα, εδώ είναι άγιος τόπος.
Διαβάτη ανάλαφρο το βήμα σου.
Εσύ ποιητή, της ιστορίας περιπατητή,
νέε Όμηρε, με στίχους διηγήσου των χρόνων τα άπαντα,
την Καλαβρυτιάδα.
Εδώ είναι Καλάβρυτα, εδώ είναι άγιος τόπος.
Τόπος φλογισμένος από των Αμαδρυάδων τα φιλιά,
από των Νυμφών τα αγκαλιάσματα,
από του Πάνα τον αυλό τραγουδισμένος
της Δήμητρας τον ποσειδώνιο έρωτα,
της Άρτεμης το κυνήγι και της Στύγας τους μύθους.
Εδώ είναι Καλάβρυτα, εδώ είναι άγιος τόπος,
γη των πατέρων από κάτασπρη πέτρα και μάρμαρο.
Ψυχές μεθυσμένες από άρωμα έλατου και πλάτανου,
ξελογιασμένες από του Χελμού την κορμοστασιά
και τη λευτεριά των αγριμιών του δάσους.
Εδώ κούρνιαζε η λευτεριά και ξαναροβόλησε η δόξα,
στον ανήφορο των αιώνων,
με το καριοφίλι και το τσάμικο αντάμα.
Εδώ είναι Καλάβρυτα, εδώ είναι άγιος τόπος.
Τόπος πυρπολημένος, τεφροί οι μακελάρηδες,
βουτηγμένοι στης ιστορίας το βούρκο,
που αιμοσταγείς χόρευαν στα βογγητά μελλοθανάτων.
Οι Μοίρες ζαλίστηκαν στο μέτρημα από του θάνατου την οσμή,
των γυναικών και των παιδιών τις οιμωγές.
Το χώμα ζυμώθηκε με αίμα, από άκρη σε άκρη,
δρόμοι και διάσελα πλύθηκαν με δάκρυ,
στις πέτρες βαριανάσαινε ο πόνος.
Διαβάτη γονάτισε στο ύψωμα του Καππή,
στη θυσία των αθανάτων,
ξεχείλισε ποτάμι το αίμα, ιστορίας εκδίκηση,
τύραννους και μακελάρηδες έπνιξε.
Στου ξύλινους σταυρούς έμελλε να σκοντάψει
του φασισμού η σιδερένια μπότα,
στο δάκρυ των μανάδων γλίστρησαν οι δήμιοι,
για να αλλάξει της ιστορίας η ρότα.
Εσύ μάνα σήκωσες στους ώμους το βαρύ της ιστορίας πέπλο,
κι αν αποκαμωμένη ξανάβαλες τον ήλιο σε τροχιά.
Στα βράχια έμεινε δαφνοστεφής η Δόξα,
μετρώντας των αιώνων τα βήματα,
με τους Νεκρούς και τις Νύμφες στο χορό,
να υμνούν τη Λευτεριά και την Ειρήνη
και να φωνάζουν δυνατά ποτέ πια φασισμό.
Εσύ ποιητή της ιστορίας περιπατητή
με την κραυγή τους μίλησε,
με στίχους διηγήσου στα εγγόνια
των χρόνων τα άπαντα,
την Καλαβρυτιάδα.
Αθανάσιος Νασιόπουλος
13 Δεκέμβρη 2023
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
του Αθανάσιου Νασιόπουλου
Ο Αθανάσιος Νασιόπουλος γεννήθηκε το 1953 στην Αμαλιάδα Ηλείας, οι ρίζες του όμως είναι Καλαβρυτινές. Είναι Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Δυτικής, αφυπηρέτησε το 2021 από το Τμήμα Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών. Διαθέτει σημαντικές δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά στα πεδία που θεραπεύει. Το επιστημονικό του έργο αναγνωρίζεται με πλήθος ετεροαναφορών άλλων επιστημόνων. Είναι συγγραφέας τεσσάρων (4) βιβλίων με αντικείμενο την Ηλεκτρονική και τις Τηλεπικοινωνίες. Σημαντικό χρόνο αφιερώνει στην Ποίηση, στη Λογοτεχνία, στον Πολιτισμό και στη μελέτη της Ελληνικής και Παγκόσμιας Ιστορίας. Το 2021 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική του συλλογή «Στοχασμοί Ψυχής, Ονείρου Σκέψεις» από τις εκδόσεις Κούρος. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η νέα του ποιητική συλλογή (2023) από τον ίδιο εκδοτικό οίκο «Ευθυρρήμονες Λογισμοί». Έχει βραβευτεί πολλές φορές σε Ελληνικούς και Παγκόσμιους Λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί.
Ακόμα ένα ποίημα του από την τελευταία του ποιητική συλλογή
«Ευθυρρήμονες Λογισμοί»
Ο Λογισμός Ταξιδεύει
Βήμα το βήμα παίρνω ανάστροφα το δρόμο
στον ταραγμένο αχό της ιστορίας,
ως το αιματόβρεχτο ακρογιάλι της κουρσεμένης Σμύρνης.
Δεν έμεινε δάκρυ να κυλήσει
να ζεστάνει τον αναστοχασμό μου,
χύθηκαν όλα από την κάπνα και την αιθάλη
τις μέρες της καταστροφής.
Στο τέλος του δρόμου, που ανηφορίζει ανάμεσα σ’ αρχοντικά,
δίπλα στους ανθώνες,
δεν αχνοφέγγει πια το πατρικό μου σπίτι με το μπαλκόνι,
όπου πρωτοσκίρτησε της εφηβείας ο πρώτος έρωτας
και των προγόνων οι παλμοί
σμίγαν με της ζωής την ασίγητη θέρμη.
Η ρούγα, που η ζεστασιά της νανούριζε γλυκά
όνειρα και θριάμβους δεν φαίνεται,
την κάψανε οι φλόγες, την κάλυψαν στάχτες,
τη σκέπασαν θαμπές θύμησες,
εκατό χρόνια μετρημένα
με αναμνήσεις θάνατου και πόνου.
Ξύπνησαν μέσα μου οι στεναγμοί του Οδυσσέα
μετά τους Λαιστρυγόνες,
στον Μέλητα ποταμό δίπλα στην πόλη
αναζήτησα τον Μελησιγένη Όμηρο,
ρυτιδωμένος από τις έγνοιες και το δάκρυ
με συντρόφεψε, δεν έγραφε έπη.
Λίγες πέτρες καψαλισμένες από τη φλόγα των μαχών,
φιλοξένησαν τους ακριτόμυθους λογισμούς,
στο σύθαμπο της πυρπολημένης μνήμης μας.
Ψηλαφήσαμε αγώνες με δόξες και ήττες,
πίσω από αιώνες που διάβηκαν στυγερά βιαστικοί,
σκαλίζοντας εφελκίδες άγουρων πληγών.
Αναζητήσαμε αιτίες, αφορμές και Δούρειους ίππους,
ονόματα φίλων, εχθρών και εκηβόλων σωτήρων
ποιες ευθύνες βαραίνουν τους ώμους μας ψελλίσαμε.
Χάος απέραντο άπλωσε ο θάνατος στο όμορφο λιμάνι,
η γεύση της ήττας πικρή,
πικρότερη των νικητών η έπαρση πάνω στα ερείπια,
πίσω απ’ της ιστορίας τον κονιορτό.
Ροβολώντας στους ματωμένους δρόμους
με τα κόκκινα γεράνια στις πρασιές και τις μπουγαρινιές,
ξανανιώσαμε τις φλόγες σου Σμύρνη,
που πυρπόλησαν τα παιδικά αθύρματα,
ξαναπνιγήκαμε από τις στάχτες,
αυτές στροβιλίζονταν από τον φαιό άνεμο
στις νεκρές γειτονιές,
στις πλατείες των νεανικών μας χρόνων.
Ο χρόνος πάγωσε το βήμα του,
ο πόντος αλλοιώτεψε με σκαριά ρημαγμένα,
άγριο του Ποσειδώνα το μίσος, τα κύματα αγριεμένα,
πολύ το δάκρυ κι ο λυγμός,
τέφρα η άμμος και ο γιαλός απέναντι
ασαφής χωρίς τον αποσπερίτη,
παγερός χωρίς το καλωσόρισμα.
Ο Όμηρος αναστέναξε,
πόσο ακατανόητη του πολέμου η τρέλα,
πόσες Σμύρνες μετά την Τροία ακόμα θα υπάρξουν,
Πόντος, Κυρήνεια, Μόρφου, Αμμόχωστος.
peakupnews.gr
Αγάθη Ρεβύθη 
