Η ΠΕΡΙΠΕΣΟΥΣΑ ΓΥΝΗ
Η εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα γυνή…
Ναι! η εν πολλαίς…το Γιατί μου λείπει…
Το Γιατί, που πολλές τις αμαρτίες κρύβει των πολλών!
Οι οποίοι ανεβασμένοι στο άρμα του Αναμάρτητου
ευκόλως λιθοβολούν, φωνάζοντας Ανάθεμα!
Ανάθεμα στην περιπεσούσα!
Κι όσο το άρμα του αναθέματος κινείται,
τόσο πληθαίνουν οι αναμάρτητοι των ελεύθερων αγορών.
Τόσο πληθαίνουν οι ηγετίσκοι φοροφυγάδες,
το αμάρτημα τους Πρόοδο ονομάζοντας.
Τόσο πληθαίνουν τα χρυσία και οι καταθέσεις
των απανταχού θρησκειών…
Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές,
που περισώσατε την μια περιπεσούσα γυνή,
τις πολλές καταδικάζοντας σε λιθοβολισμούς
πλήρους αδιαφορίας.
Με μπούργκες, μανδήλες και Τσίπες,
να κρύβουν τις πληγές, της ψυχής,
της καρδιάς, του σώματος…
Ουαί υμίν, κοπρολάγνοι των παρόντων καιρών.
Οίκοι κεχρισμένοι….περίλαμπροι έξωθεν,
σάπιων αισθημάτων και δυσωδίας έσωθεν…
Ουαί υμίν,
όταν πέσουν οι περικαλλείς μάσκες
που πίσω τους κρύβεστε,
θα είναι τόσος ο κουρνιαχτός,
που ξανά Φως ημερών δεν θα δείτε…
(Ο υπέροχος Πίνακας είναι της Εξαίρετης ζωγράφου
Σοφίας Φουντουλάκη)
- Σε μια όμορφη Εκδήλωση / παρουσίαση …
Ήταν μια συγκινητικά ζεστή βραδιά σε ένα χώρο που μου έφερε τόσες όμορφες αναμνήσεις! Ευχαριστώ τον ΜΕΣΚ για την άψογη οργάνωση, τους εξαιρετικούς συνομιλητές μου Δήμητρα Ανδρινοπούλου και Νίκος Δημογκότσης για το χρόνο τους και για την στοργή με την οποία πλαισίωσαν το βιβλίο μου. Ευχαριστώ και όλους τους καλούς φίλους που ήταν κοντά μας το βράδυ της Τρίτης! Καλές γιορτές με αγάπη και υγεία σε όλους και καλή δύναμη στους ανθρώπους ΜΕΣΚ για να συνεχίζουν το πολύτιμο έργο τους για την πόλη μας! Μορφωτικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Κυπαρισσίας (ΜΕΣΚ-MESK) ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ Sonia Tourkolia Χριστίνα Φιλντίση Ψυχόσκονη, Δήμητρα Φράγκου Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές
ΕΝΟΡΑΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ
Ενορατικά όνειρα ζωής μας άφησες, είπες δάσκαλε….
Κι εμείς, έμφροντεις σκαλίζουμε τους κήπους,
να νιώσουν οι σπόροι την Αγάπη, κι ως ωραία λουλούδια
να γεννηθούν, ομορφιά χαρίζοντας στα δακρυσμένα μάτια…
Όμως ο Παρθενώνας των ονείρων δεν ανεγέρθη
ακόμα δάσκαλε, οι Καρυάτιδες να ντυθούν
τα ωραία φορέματα, και στο φως του ήλιου
να χορέψουν χορούς της Θεάς Αθηνάς.
Να ιδούν οι γέροντες και να θαυμάσουν,
και οι γερόντισσες με περισσή φροντίδα
να χτενίσουν την κόμη
των αρραβωνιασμένων κοριτσιών…
Και ιδού, σφύριξε τρεις ήδη, ο ηλεκτρονικός
πετεινός της εξέλιξης δάσκαλε,
και πριν χαράξει η αυγή, η Προδοσία
λαμπρή θα εμφανιστεί πάνω στο άρμα,
και όλα θα ποδοπατήσει τα δάκρυα,
και ζυμώνοντας τα με την λάσπη της υποταγής,
σε στέρεο τοίχο θανάτου θα τα χτίσει,,,
Γι΄ αυτό, πολύ σε παρακαλούμε δάσκαλε,
κατέβα από το Πρόσωπο της γυαλιστερής
Διδασκαλίας,
και φανέρωσε πάλι και πάλι,
τα ενορατικά όνειρα, μην και μπορέσουμε
την Ζωή να βάλουμε,
στις ράγες που Εσύ ονειρεύτηκες…
(Ο Υπέροχος Πίνακας είναι της Εξαίρετης ζωγράφου
Ελένης Γκόγκου)
Στίχοι : Νίκος Δημογκότσης Μουσική : Κώστας Μαργώνης Ενορχήστρωση – παραγωγή & εκτέλεση : Νίκος Γαλατιανός Βίντεο : Ιωάννης Αλεξίου ‘’ Απρόσκλητος ‘’
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
Τα μυστικά της γης, και τα μυστήρια της,
αν κάποτε τα βρεις, θα δεις και την καρδιά της.
Μι΄ αγάπη δυνατή στο φως θα ανατείλει,
και σε όλη τη ζωή, δεν θα έχεις δείλι…
Θάλασσες και βουνά, ποτάμια κι άγια δάση,
από κοντά θα δεις, το βλέμμα να θαυμάσει.
Νύμφες των νερών, νεράιδες των ανέμων,,
τον Διόνυσο θεό, των ύμνων και των αίνων.
Ιπτάμενα χαλιά και μέλισσες των ήλιων,
άλμπατρος πουλιά και τις φωλιές των κύκνων.
Και ήχους των ταμ-ταμ, από αρχαίες Χώρες,
Κενταύρων καλπασμούς μες στων νυχτών τις ώρες.
Φαντάσματα του νου κι ασώματες υπάρξεις,
κελιά των στεναγμών, κι αφύλαχτες διαβάσεις.
Κι ακόμα ίσως δεις, των Θεαινών τα κάλλη,
και των Θεών το πυρ, κλεισμένο σε μπουκάλι…
Τα μυστικά της γης, κράτα τα για σένα,
μείνε νηστικός απ΄ όσα είναι ξένα.
Ο άδοτος ψαλμός, δική σου ικεσία,
σαν βγεις απ΄ την ζωή. να πει την Ιστορία…
ΔΥΟ ΠΟΥΛΙΑ-ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ.
Το’ να το λεν Ανατολή, το άλλο Βασιλένιο,
η έγνοια κι η αγάπη τους, όνειρο ζηλεμένο.
Δύο πουλιά που περπατούν πιασμένα χέρι-χέρι,
μες στην καρδιά τους έχοντας πάντοτε καλοκαίρι.
Το σπίτι τους ώρια φωλιά στην πόλη την μεγάλη,
κι η κλίνη τους ευρύχωρη για την ζεστή αγκάλη.
Σαν τραγουδούν, ο Χάροντας πέφτει κι αποκοιμιέται,
κι ο Έρωτας ζαλιστικός στα χείλη τους κρεμιέται…
Σαράντα πήχες ύφασμα, άσπρο κι από μετάξι,
η νύφη η Ανατολή, πανέμορφη να λάμπει.
Κι ο Βασιλένιος, άρχοντας στο πορφυρό κουστούμι,
να σύρει πρώτος τον χορό, σαν νιόβγαλτο λουλούδι.
Δύο πουλιά-δύο παιδιά, μες στης ζωής το κύμα,
στο στήθος τους κεντήσανε του σ΄ Αγαπώ το ρήμα.
Και τα φτερά ανοίξανε κοιτάζοντας τα ύψη,
και άφοβα πετάξανε για το μακρύ ταξίδι…
Το ΄να το λεν Ανατολή, το άλλο Βασιλένιο,
δύο πουλιά-δύο παιδιά, στο φως το ασημένιο.
Χαράξανε τον μύθο τους με σινική μελάνι,
στο Άπειρο μην ξεχασθεί, ετούτη η Αγάπη!…
(Το Υπέροχο Σκίτσο είναι της Εξαίρετης Δημιουργού
Maria Marmara)
ΘΕΙΟ ΦΩΣ
Κάποιες φορές που περπατώ στην ανθισμένη γη,
ακούω τις μουσικές των αγριολούλουδων,
που συνοδεύουν τα τραγούδια των πουλιών.
Κι ένα ρίγος καταλαμβάνει το σώμα,
που δεν δύναμαι τα λόγια και τις νότες να εννοήσω,
στο χαρτί να τα γράψω, κι εσείς να ριγήσετε
στο μεγαλείο των άλλων Υπάρξεων…
Κι ως ανερμήνευτα τα λόγια, δικά μου βάζω,
φτωχικά και αδύναμα,
τις νότες μην τολμώντας ν΄ ακουμπήσω…
Θείο Φως, εμείς τα πουλιά ερωτευμένα μαζί σου,
πάντα θα τραγουδάμε την άγια έλευσή σου,
που φωτίζει το βλέμμα και ζεσταίνει το σώμα,
και πάντα όταν δεν πετάμε,
στα κλώνια και στ΄ αγριολούλουδα θα καθίζουμε,
τις αχτίδες σου πίνοντας ως γλυκό κρασί,
το οποίο οι άνθρωποι δεν αρέσκονται να πίνουν…
Θείο Φως, μην απολείπεις μαζί μας να είσαι,
έως ότου ο Έρωτας στον Θάνατο μας παραδώσει…
Και για τούτη την Παράδοση διόλου μην λυπάσαι.
Ότι εμείς, άλυπα θα κοιμηθούμε
στην στρωμνή της μυστικής σου κλίνης…
(Ο Υπέροχος Πίνακας είναι της Εξαίρετης ζωγράφου και φίλης
Vlasoula Bebe)
ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΣΥ
Γυναίκα εσύ η Άνοιξη, το όνειρο εσύ,
το Ένα μέσα στη ζωή, το Όλον στην ψυχή.
Εαρινή κατάνυξη, αρχέγονη αρχή,
ελάφι ασυντρόφευτο, στην μυστική πηγή.
Ανάερη στο βήμα σου, στο πέταγμα πουλί,
το άρρητο του Έρωτα, της νύχτας το κερί.
Υπομονής το σάλπισμα, αόρατη φωτιά,
σταγόνα δισυπόστατη, σ΄ ακοίμητα φιλιά.
Γυναίκα εσύ η γέννηση, το Θείο μυστικό,
σελήνη, μισοφέγγαρο, σε άδοτ΄ ουρανό.
Σονάτα Φθινοπωρινή, αλύπητη βροχή,
ποτάμι ανερεύνητο, σ’ αστράπτουσα ροή.
Αγέρωχη στο βλέμμα σου, στην ζήση σου κλωστή,
το εκκρεμές του δίκαιου, αγάπης η γιορτή.
Αχτίδα καλοκαιρινή, νησάκι ωκεανού,
καράβι καλοτάξιδο του άγιου καιρού.
Γυναίκα εσύ η Θέληση, το λάβαρο στη γη,
σημαία νικητήρια, σε άζυμο ψωμί.
Εστία χειμωνιάτικη, ασύλητος ναός,
θρόνος πολυστόλιστος στο άφατο το φως.
Ανίκητη στο ρήμα σου, στο γέλιο σου παιδί,
παντάνασσα ανθέμια, στην ύπατη κορφή.
Ολοχρονίς ηλιόδειχτη, ελπίδα αστρική,
ήλιος πολυφίλητος, σε κάθε σου πρωί…
(Ο Υπέροχος Πίνακας είναι της Εξαίρετης ζωγράφου
Φωτεινής Παππά)
ΚΙ ΑΠ’ ΤΑ ΣΎΝΝΕΦΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ
Στίχοι Νίκος Δημογκότσης
Μουσική Κώστας Μαργώνης.
Μια σειρά 25 τραγουδιών σε μορφή ΝΤΕΜΟ από τις ποιητικές συλλογές του
Νίκου Δημογκότση σε μουσική Κώστα Μαργώνη YOUTUBE.COM
Οι μπαλάντες του ΝΊΚΟΥ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ
Η ΥΨΩΣΗ
Ναι! είναι λίγες οι Στιγμές του Ανθρώπου,
που η όραση θεάται την Αγάπη,
ως Γυναίκα εκπηγάζουσα της γης,
ως θεϊκή ομορφιά αναβαίνουσα στον ουρανό.
Και δεν ημπορεί, παρά μόνον ασάλευτος να μένει,
προσευχόμενος την θεία μετάληψη να αξιωθεί,
και μικρός θεός να ακολουθήσει τα βήματα της,
τα απάτητα της αμαρτίας…
Ότι οι χιλιάδες γραφέντες τόμοι,
επί του αμαρτήματος της Γυναικός,
ουδεμία υπόσταση έχουν.
Εγκρεμοί είναι φαλλοκρατικών ιδεών,
ρηθέντων υπό εξουσιαστικών δυνάμεων,
οίτινες ποτέ δεν ευαρεστήθηκαν την ανθρωπογέννηση
της Ιερής Μήτρας,
παρά μόνον ως ζωντανοί νεκροί βίωσαν
το γκρίζο των ημερών τους.
Κι ως απέθαναν, Σκοτεινοί χρεώθηκαν
στα βαθύτερα σπήλαια του Άδου…
Μην ξεχνάτε λοιπόν
την μεγάλη Στιγμή της θέασης!
Την Αγάπη αγκαλιάστε, οδηγώντας την Γυναίκα
στα Ηλύσια δώματα της ψυχής σας,
εκεί να συνεχίσει την άγια Ύψωση της…
Και τούτη η Ύψωση, και δική σας θα είναι
μέσα στην διαρκή Επανάσταση του Έρωτα…
(Ο Υπέροχος Πίνακας είναι της Εξαίρετης ζωγράφου
Ευαγγελίας Λιάσκου)
- Από την 1η ποιητική συλλογή του ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ
”Άγουρα Σταφύλια”
Γη μου αγεροσκέπαστη
Γη μου αγεροσκέπαστη
και αδελφή του ήλιου,
πως αντέχεις το δαιμονισμένο
χορό των φονιάδων σου.
Πως αντέχεις να πληγώνουν
την κάθε σου αυγή,
και το κάθε σου δείλι
να καρφώνουν με αιμάτινα βλέμματα,
οι ανίδρωτοι της αγάπης σου.
Γη μου πολύτοκε και ζωοδότρα,
τι σπονδή να σου προσφέρω
ως θυμίαμα
στο έλεος της ευσπλαχνίας σου;
Με ποια δύναμη (εγώ ο ελάχιστος)
να σε ξεπλύνω,
από την ατιμία των φονιάδων σου;
-
Από την 4η ποιητική συλλογή ”Κόκκινη σταγόνα” … Ας θυμηθούμε
Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το Σάββατο 12/10/2019 από τις εκδόσεις «flisvospublics» στην ιστορική αίθουσα της «Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών» η παρουσίαση της 4ης ποιητικής συλλογής του Νίκου Δημογκότση, Κόκκινη Σταγόνα
Σε μια κατάμεστη αίθουσα, ο κόσμος που ήρθε να απολαύσει το Νίκο Δημογκότση είδε μια παρουσίαση με ροή που συνοδεύτηκε από ζωντανή μουσική αλλά και από απαγγελία ποίησης, ενώ τον ποιητή τίμησαν με την παρουσία τους θεράποντες της ποίησης και των εικαστικών τεχνών όπως και εκπρόσωποι καλλιτεχνικών σωματείων με ισχυρή παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα. Το συντονισμό της βραδιάς που είχε αναλάβει η ποιήτρια Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου, ξεκίνησε ο εκδότης των «Flisvospublics» Mike Τζαμαλής με ένα σύντομο χαιρετισμό, αμέσως μετά ακούστηκε ένα μήνυμα από τον ηθοποιό Άγγελο Αντωνόπουλο που διάβασε η Αγαθή Ρεβύθη εκ μέρους του ηθοποιού-σκηνοθέτη, καθώς για λόγους υγείας δεν κατόρθωσε να παρευρεθεί. Τη θέση του κάλυψε με μεγάλη επιτυχία η νεαρή αλλά ταλαντούχα ηθοποιός Μένια Μαθιουδάκη. Ο ποιητής και πρόεδρος της «Ε.Ε.Λ.» Κώστας Καρούσος, απεύθυνε χαιρετισμό για τον Νίκο Δημογκότση και τη νέα του ποιητική συλλογή. Το κύριο μέρος της παρουσίασης του ποιητή ανέλαβε ο ποιητής και προσωπικός του φίλος Γαβρίλης Ιστικόπουλος. Η βραδιά είχε εναλλαγές ανάμεσα στην όμορφη ερμηνεία της ηθοποιού και τα μουσικά μέρη. Τρεις μουσικοί πλαισιώσαν τη βραδιά: ο Δημήτρης Πετράκης στο φλάουτο και ο Ιορδάνης Γυμνόπουλος στην κιθάρα που παίξανε υπέροχους σκοπούς στη βάση των ποιημάτων της «Κόκκινης Σταγόνας». Ενώ ο μουσικός Ηλίας Αριώτης με την κιθάρα του παρουσίασε τραγούδια που εμπνεύστηκε και έφτιαξε εκείνη τη στιγμή από συγκεκριμένα ποιήματα του Νίκου Δημογκότση. Ο ίδιος ο ποιητής απήγγειλε στο τέλος της βραδιάς κάποια ποιήματα του ύστερα και από απαίτηση των παρευρισκόμενων. Η νέα του συλλογή ήρθε για να κατοικήσει στις καρδιές των ανθρώπων, που αποτελεί και το μεγάλο στόχο του ποιητή όπως και κάθε αληθινού καλλιτέχνη!!!!
Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ
Χόρευε με το ένα στήθος ακάλυπτο,
η θαλασσινή μας η Ερατώ,
κατά τον τρόπο
που η αρχαία Κρατησίκλεια είχε δείξει!
Και εις το βαθύ χειροκρότημα,
κάτω από τα αραχνοΰφαντα φορέματα,
αχνοφαίνονταν οι τορνευτοί μηροί,
καθώς κατίσχυαν των βλεμμάτων…
Και ήταν τότε,
εκείνη τη στιγμή,
που ένα εκ των παρακολουθούντων
βλεμμάτων,
είπε αυτή την θαυμαστή φράση :
Είναι ετούτα τα δύο τρίλεπτα,
που εις το αιώνιο,
ως άστρο καταστερώνουν την Ελληνίδα!
Νίκος Δημογκότσης
ΠΗΓΗ : Filoxeniart by Mike Tzamalhs
- Ας θυμηθούμε παλαιότερα …
Πέμπτη 7 Απριλίου 2011
Μια πρώτη ανάγνωση της αδημοσίευτης ποιητικής συλλογής του Νίκου Δημογκότση: «Με τη φωνή της καρδιάς μου»
Γράφει ο Δημήτρης Μαγριπλής
Η ποίηση κρύβει μυστικά και εικόνες. Διαβάζεις και ο κάθε ποιητής σου χαρίζει ένα τόπο, μια διάθεση, ένα τρόπο να βλέπεις τον κόσμο. Άλλοτε διαφωνείς και ενίστασαι, άλλοτε συμφωνείς και περισσεύεις. Κάποτε αφήνεσαι και ταξιδεύεις και κάποτε βιάζεσαι να επιστρέψεις, με ένα κόμπο στο στομάχι να σε τυραννά. Όπως και να έχει η ποίηση είναι το ταξίδι στον μαγικό κόσμο του ποιητή. Εκεί, σαν κεντρικό πρόσωπο, σε υποδέχεται. Φορεί τα καλά του και συνήθως από την πρώτη ανάγνωση καταλήγεις αν τούτο το σκηνικό σου ταιριάζει. Αν ναι, βρήκες τον φίλο και αν όχι πάλι με άνθη θα φύγεις από τον κήπο του. Σε κάθε περίπτωση η ποίηση είναι ζωντανός λόγος και άρα μόνο κέρδος έχουμε από την θεραπευτική ιδιότητά του.
Άλλοι ποιητές έχουν μια διάθεση ταπείνωσης και είναι σαν μια φωνή λογικής στην πλατεία και άλλοι έχουν στόμφο, όχι απαραίτητα αλαζονικό, μα σίγουρα ο λόγος τους ακούγεται δυνατά και επικαλύπτει τους ψιθύρους και τα σουρσίματα των ανυποψίαστων θαμώνων. Άλλοι φορούν κοντά παντελόνια, άλλοι κουστούμια και γραβάτες παράξενες και άλλοι ζωσμένοι με φλάμπουρα υψώνουν την σημαία της αντίστασης. Οι τελευταίοι μου είναι οι πιο αρεστοί. Όπως ο Κυπαρίσσιος Μιχάλης Κατσαρός. Και ποιος δεν έχει μαγευτεί από το ποιητικό του έργο.
Νομίζω πως το ίδιο έπαθε και ο Νίκος Δημογκότσης. Κυπαρίσσιος και αυτός που του αφιερώνει το δικό του «Αμελήσαμε»: «…Στις πόλεις άνθρωποι φαντάσματα / περιχαρακωμένοι στον ίσκιο τους, / μετρούν τρομαγμένοι και αποστεωμένοι ιδεών / τα προσωπικά τους αργύρια / και τα βρίσκουν λίγα. / Δεν μπορούν ν’ αγοράσουν / ούτε καν μεταλλαγμένα προϊόντα / ούτε καν λίγα γραμμάρια ευτυχίας. Αμελήσαμε / το παρόν μας γέμει ξηρασίας / και το μέλλον μας παραδομένο στους λίγους / βοά στην υποχθόνια καταβαράθρωσή του. / Αμελήσαμε…». Φυσικά ο Ν. Δημογκότσης δεν είναι αμελής. Με μια έντονη λυρική και ερωτική διάθεση καταγράφει καταστάσεις: «Οι εργολάβοι της αγάπης / ανασκουμπώθηκαν, / και ζυμώνοντας το αλεύρι / με ζεστό νερό και λάδι, / το ψωμί της ζωής μας / άρχισαν να πλάθουν…» (στο «Αγαπημένη μου»), παράπονα: «Αλλοίμονο στους ανθρώπους / ότι δωρεά λάβατε / τον ποταμό Αχέροντα, / το κρασί της αμπέλου, / του μύρου το αναβρυτό άρωμα. / Ότι δωρεά λάβατε / την Θεία ενόραση, / της ψυχής το αιώνιο πέταγμα, / της καρδιάς το κόκκινο χρώμα…» (στο «Αλλοίμονο στους ανθρώπους») και επιθυμίες: «Αν δεν γίνει η μάνα μας / βασίλισσα στο φως να λάμπει / αν η κόρη μας πριγκήπισσα / των αστεριών / κι η σύντροφός μας λευκό μαργαριτάρι / …σκοτάδι μαύρο πάντα θα υπάρχει / κι ένας Θεός που θα’ ναι πάντοτε λειψός.» (στο «Αν δεν γίνει»).
Ο ποιητής γόνος φτωχής αγροτικής οικογένειας, γέννημα της δεκαετίας του πενήντα, γνωρίζει καλά τον κόπο και τον μόχθο της βιωτής. Ξέρει τι σημαίνει αδικία και «Ανένταχτος στο σκοτάδι σας / στις παρυφές του περπατώ / ψάχνοντας ως άλλος Διογένης / το δικό μου πιθάρι. / Εκείνο το παλιό, το πήλινο. / Μέσα του να κρύψω / τα σκισμένα από σας / άγια κουρέλια του Ευ ζην / που με κόπους απέκτησα / και τις πικρές αλήθειες μου / που με ψεύδη μουτζουρώσατε, / να σκεπάσω με το τριμμένο / σεντόνι της αγωνίας μου.» (στο «Ανένταχτος στο σκοτάδι σας») και οδηγείται «…στα χαρακώματα / μιας νύχτας αντάρτισσας,..», όπου βλέπει: «… στις κόκκινες σημαίες σου π’ αρμενίζουν / τις γραφές σου τις ακατάληπτες.», τον έρωτα ως η «…Ζωή η ατραμαύτιστη / ΜΕΣΑ στους αιώνες» (στο «Έρωτας ανθεστήριος»). Στην ποίηση του Δημογκότση παρατηρούμε μια έντονη κοινωνική κριτική: «… εκατομμύρια παιδιά / πεθαίνουν στης πείνας / το άδειο τραπέζη. / Εκατομμύρια παιδιά / αναλφάβητα μένουν / στης αμάθειας το καύμα. / Δισεκατομμύρια άνθρωποι / την απόλυτη ζουν φτώχεια. …» (στο «Με την φωνή της καρδιάς μου»), που επίκαιρη όσο ποτέ επαφίεται στη δύναμη της νόησης και του ελληνικού φωτός για την θεραπεία των κακώς εχόντων. Ακόμη και όταν αφήνετε σε ένα ερωτικό διάλογο διακόπτει, από την αίσθηση του χρέους απέναντι στους άλλους. Όπως στο «Και σ’ αγαπώ όλο και πιο πολύ»: «Των φιλιών μας το απόσταγμα / -νέκταρ γλυκύτατο- / που γέμιζε την δεξαμενή / των ευτυχισμένων ψυχών μας, / και αυτό δικό μας…/ Ώσπου η αποφράδα ημέρα του πολέμου / των λίγων κυβερνητών της κτίσης / σε πήρε κοντά της…». Αυτό το χρέος τον κάνει ρεαλιστή με πλήρη αίσθηση : «Ότι ο καθένας μόνος του / στον ώμο του να σηκώσει πρέπει / τον Σταυρό του Μαρτυρίου του. / Κρυφά Μυστικά / να μην τον βλέπουν οι άλλοι. / Νικητής να βγει από τον άγιο κύκλο της ζωής. / Νικητής να βγει με τον θάνατό του.» (στο «Ο Άγιος κύκλος της ζωής»). Όπου ο θάνατος είναι τρωτός και εξαφανίζεται από την αγάπη: «Σ’ ένα κόκκο της / είναι χαραγμένο το όνομά μου. / Αν τον βρεις …μαζί μου θα είσαι / την ημέρα την μεγάλη των Αναστάσεων.» (στο «Ο κόκκος της αγάπης»). Η αγάπη που λούζοντας το σύμπαν κάνει τον ποιητή να ονειρεύεται: «Και ονειρεύομαι! / Κι έτσι που ονειρεύομαι / δοκιμαστής γίνομαι του ήλιου και των σύννεφων, / δοκιμαστής γίνομαι / της πράσινης ελιάς και του μήλου. Κι ύστερα, αργά αργά ακουμπώντας / την λύρα την τρίχορδη του φεγγαριού / στο λευκό μου μαξιλάρι, / επιστρέφω πάλι ολάκερος / στις ένοχες σιωπές μου.» (στο «Πώς να σκεπάσω»). Αυτές οι ενοχές έχουν ανάγκη τον «Σαλπιγκτή που ήρθε από το μέλλον», ένα ποίημα αφιερωμένο στον Διονύση Πιτταρά. Και η αφιέρωση δεν είναι τυχαία, αφού στον διανοούμενο αυτόν χρωστάμε την ύπαρξη της Τριφυλιακής Εστίας – ενός από τα αρχαιότερα και σημαντικότερα περιοδικά για τα γράμματα στην Πελοπόννησο: «Και μας μιλούσε για ώρες πολλές / ακόμα ο σαλπιγκτής / με το σπινθηροβόλο βλέμμα / που μας ήρθε από το μέλλον. / Όμως εμείς κουρασμένοι / αποκοιμηθήκαμε βαθειά. / Δεν ακούσαμε τον Λόγο του / για το μέτρο της ευθύνης / που αναλογεί χωριστά στον καθένα μας. / Δεν ακούσαμε για τον τρόπο / σποράς του Νέου Σίτου…Δεν ακούσαμε.» Ο ποιητής ονειρεύεται το ξημέρωμα ενός νέου κόσμου μέσα από εικόνες που εκφράζουν την πλήρη αίσθηση της αδικίας και της απογοήτευσης που επικρατεί: «Είδα / εκείνους που φέρουν μαχαίρι / φορτωμένο μίσος, / να το προσαρμόζουν στο αλέτρι του πολέμου/ βαθύ να σκάβουν τον πόνο, / πολύ να εξαργυρώνουν το αργύριο.» (στο «Βαθειά αγκαλιά ονείρου»). Άλλοτε νοιώθει απογοητευμένος, είτε για προσωπικούς λόγους (στο «Χωρισμός»), είτε λόγω υπαρξιακών καταστάσεων (στο «Ζωή και Θάνατος», που το αφιερώνει στον Τριφύλιο λογοτέχνη Δημοσθένη Ζαδέ). Κάποτε νοιώθει θυμωμένος (στο «Άκου τα λόγια μου» που το αφιερώνει στον Τέλη Γκιουλή – από τα ιδρυτικά μέλη της ανανεωμένης Τριφυλιακής Εστίας), για την αδιαφορία και τον ατομικισμό που κυριαρχεί σε συλλογικό επίπεδο, χωρίς όμως να χάνει την ελπίδα του: «Κλείσε τα μάτια σου απαλά / και άσε ανοιχτά εκείνα της ψυχής σου / να σε ταξιδέψουν μυστικά / με τα αερόπλοια της θείας ενόρασης.» (στο «Άκου την φλογέρα των ουρανών»). Συχνά κρίνει αυστηρά την υποκρισία (στο «Αποστάτες της ζωής»), προσφέρει ανάσες μεταφυσικής ενόρασης στον αναγνώστη (στο «Εγώ ο θείος έρωτας») και τονίζει την ανάγκη της πίστης στον άνθρωπο (στο «Εκλάμψεις»). «Η εποχή μας» είναι μια πεζή εκκοσμίκευση με: «Καμένα δένδρα / τουφεκισμένα σκηνώματα Αγίων. Μάταια περιμένουν ένα τρισάγιο…μια προσευχή.» (στο «Καμένα δένδρα»), που «Μόνο τα όνειρά μου πια / καλπάζουν ελεύθερα, / στοιχειώνοντας την κάθε ημέρα μου / γκριζάροντας της ψυχής μου / τα φωτεινά χρώματα.» (στο «Κράτησα τη ζωή μου»). «Με το τραμ των ονείρων» ο ποιητής ταξιδεύει και επιμένει: «Μένω απέναντί σας. / Οδός ονείρων εφτά. / Δεύτερο όροφο διαμέρισμα τρία. / Το όνομά μου Ειρήνη. / Κτυπήστε το κουδούνι. / Θα σας ανοίξω.» (στο «Μένω απέναντί σας»). Η «Νύχτα τσιγγάνα» αφιερώνεται στη Σοφία Φίλντιση, ενώ το «Ντύθηκα» στην αρχισυντάκτρια και χορηγό της Τριφυλιακής Εστίας, Ρ. Τσατσάκου.
Ο Ν. Δημογκότσης είναι μια αληθινή φωνή. Μια επίκαιρη κραυγή αγωνίας και έντονης κριτικής: «Μοίραζε φανερά ικανοποιημένος / τον θάνατο ο πόλεμος / αναφωνώντας δυνατά/ [Α] [Α] / πάλι με εμπιστεύθηκαν οι άνθρωποι. / Δοξασμένο ας είναι το όνομά τους. / Δοξασμένοι ας είναι οι νεκροί τους, / ότι και τη δική μου Δόξα / πάντοτε σκέφτονται» (στο «Ο Πόλεμος»). «Τον καίσαρα δες και τον αυτοκράτορα / …Α! τα ιερατεία δες / πως ευλογούν τις σφαγές και τον θάνατο / ότι ο δικός τους παράδεισος στη γη ανθίζει», (στο «Τον Καίσαρα δες»). Παράλληλα είναι μια φωνή ελπίδας και αισιοδοξίας: «Της δουλειάς τον ιδρώτα / με μαντήλι καθαρό να σκουπίσουμε. / Άιντε ! / άιντε συνταξιδιώτες της ζωής / και δεν μπορεί / μονάχος του ν΄ ανέβει ο ήλιος» (στο «Συνταξιδιώτες της ζωής»).
Τον Ιούνιο του 2009, η συλλογή διακρίθηκε στον πανελλήνιο διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», με έπαινο. Εμείς απλά συμπληρώνουμε, δικαίως και ευχόμαστε σύντομα να την δούμε τυπωμένη σε ένα καλαίσθητο βιβλίο.
* Ο Ν. Δημογκότσης πρωτοεμφανίζεται στην ποίηση με τη συλλογή «Άγουρα σταφύλια», Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη, 2006. Έχει πάρει μέρος στο φεστιβάλ ερωτικής ποίησης, «Η πολιτιστική άνοιξη της Θεσσαλονίκης», στα πλαίσια της συνεργασίας του Συνδέσμου εκδοτών Βορείου Ελλάδας με τον Δήμο Θεσσαλονίκης και στο 2ο φεστιβάλ ποίησης Θεσσαλονίκης: «Η Ελιά – το Ιερό Δέντρο των Αγώνων και της Ειρήνης», το 2006. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στην Ανθολογία ερωτικής ποίησης Θεσσαλονίκης με τίτλο: «Ερωτικός Μάιος της Θεσσαλονίκης», τόμος Δ΄, από τις εκδόσεις Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη, 2006. Αρκετά ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί και δημοσιεύονται στην Τριφυλιακή Εστία, καθώς και στο περιοδικό Αναγέννηση.
ΠΗΓΗ : Στον ίσκιο του Ήσκιου
ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗΣ
O Nίκος Δημογκότσης γεννήθηκε στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας . Τέλειωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και μπαίνει αμέσως στον χώρο της εργασίας μεταβαίνοντας στην Αθήνα έως και το 2015, οπότε και επέστρεψε στη γενέτειρά του. Το έργο του αποτελείται από τις ποιητικές συλλογές …
1. Άγουρα σταφύλια (2006 Εκδοτικός οίκος Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη )
2. Ακίνητο φως (2012 Εκδοτικός οίκος Αντώνης Σταμούλης, Θεσσαλονίκη )
3. Ανεμολόγιο ( 2015, Εκδόσεις Γρηγόρης, Αθήνα)
4. Κόκκινη Σταγόνα ( 2019 Εκδόσεις FLISVOS publics )
5. Σταλακτίτες Ονείρων …..Συνεχίζεται!
Πολλά από τα ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί.
Ο ποιητής βαθιά συναισθηματικός και φιλοσοφημένος ως άνθρωπος αποτυπώνει στην ποίησή του με λυρισμό και αισθησιασμό την αγάπη, τον έρωτα, τη δύναμη της ζωής και την ανάγκη της συνέχειας. Η ποίησή του χρωματισμένη σε όλους τους τόνους της αισιοδοξίας, δίνει δύναμη στον αναγνώστη προσφέροντάς του ταξίδια σε ζηλευτά μονοπάτια της ψυχής και του νου. Μέσα από τους στίχους του, παρηγορεί, προσδοκά, νουθετεί και υποδεικνύει το καλό και αγαθό των στιγμών, τη μαγεία των συναισθημάτων, της ψυχικής και συναισθηματικής ολοκλήρωσης. Θνητά και αθάνατα στοιχεία, Θεοί και άνθρωποι, νεράιδες και Μούσες αναπαύονται στους στίχους του και ταξιδεύουν στους όμορφους λογισμούς του που τόσο γενναιόδωρα μοιράζεται μαζί μας. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στην Ανθολογία ερωτικής ποίησης.
”ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ”
peakupnews.gr 
Αγάθη Ρεβύθη
