Την Ελένη Σεμερτζίδου, την αναζήτησα και την βρήκα πάλι σε μια ψηφιακή πλατφόρμα, και συγκεκριμένα στην ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΨΗΦΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ https://www.ebooks4greeks.gr/, μέσα από το τελευταίο μυθιστόρημά της, με τον τίτλο: «Και να που το δικαίωμα στο όνειρο τελειώνει», για τους ψηφιακούς αναγνώστες και αναγνώστριές της. Βέβαια, την Ελένη Σεμερτζίδου, και την γνωρίζω εδώ και χρόνια, αλλά και δεν δυσκολεύομαι να την «βρω», όποιον δρόμο αναζήτησης και να πάρω! Κι αυτό γιατί το έργο της δεν περιορίζεται μόνον στον χώρο του μυθιστορήματος, αλλά επεκτείνεται και στον χώρο της ποίησης, του θεάτρου, της αρθρογραφίας σε ελληνικά και ξενόγλωσσα επιστημονικά και λογοτεχνικά περιοδικά, καθώς και στο πλούσιο συνδικαλιστικό της έργο για την προώθηση του ρόλου των Νοσοκομειακών Βιβλιοθηκών στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά, εφαλτήριο για την συνάντησή μας αποτέλεσε, δυστυχώς, το φαινόμενο των γυναικοκτονιών, που τείνει να πάρει διαστάσεις «μάστιγας» στην χώρα μας. Και δεν σας κρύβω ότι αυτό που με παρακίνησε περισσότερο ήταν μια υποσημείωση της Ελένης Σεμερτζίδου, στην αρχή του εν λόγω μυθιστορήματός της. Την παραθέτω αυτολεξεί:
«Όσο η γυναικοκτονία θα αναφέρεται με τους όρους «έγκλημα» «πάθους» ή «έγκλημα» «τιμής», τόσο περισσότερο ο στατιστικός ορισμός θα παραπαίει ανάμεσα στον όρο ΄΄δολοφονία΄΄ ή ΄΄επιβλαβής πρακτική΄΄. Κι όμως, είναι κάτι πιο βαθύ, νομίζω..»
Επειδή, Αγαπητοί Αναγνώστες και Αναγνώστριες, νομίζω κι εγώ, όπως και η συγγραφέας μας, ότι είναι κάτι πιο βαθύ το φαινόμενο της γυναικοκτονίας από ένα έγκλημα πάθους ή τιμής, ήταν μια καλή ευκαιρία να συζητήσω αυτό το ΄΄φαινόμενο΄΄ μαζί της, και να σταθώ στον τρόπο με τον οποίο εκείνη προσεγγίζει το ΄΄φαινόμενο΄΄ αυτό.
Στο ξεκίνημα, λοιπόν, της συζήτησής μας, δεν άντεξα και την ρώτησα:
– «Ελένη, Σε απασχολεί ως συγγραφέα ή ως γυναίκα;» Για να μου απαντήσει, χωρίς δεύτερη σκέψη:
– «Με απασχολεί ως συγγραφέα, κι έτσι ΄΄λογοτεχνικά΄΄ το προσεγγίζω, γιατί, αν το δω ως γυναίκα, φοβάμαι ότι θα μετακινηθώ από το κέντρο βάρους και θα χάσω κάτι από την αλήθεια του, λόγω και της γυναικείας υποστάσεώς μου» Αυτή ήταν και η καλύτερη «πάσα», για να προχωρήσω στην δεύτερη ερώτησή μου:
– «Και ποια είναι η αλήθεια; Τι κρύβεται στον πυρήνα κάθε γυναικοκτονίας, Ελένη Σεμερτζίδου;» Τότε εκείνη, με την ίδια αφοπλιστική αμεσότητα, απάντησε:
– «Η γλυκερή απόχρωση μέτριων προσωπικοτήτων που ανάμεσα στην τόλμη, έχουν επιλέξει τη δειλία, ανάμεσα στο θάρρος, την ανασφάλεια, και τέλος αντί για τον δρόμο της αρετής, χρόνια ολόκληρα, κινούνται στον δρόμο των μίζερων επιλογών τους. Κάθε γυναικοκτονία έχει δύο όψεις: Δεν είναι η γυναίκα, μονάχα, που ως αντικείμενο κακοποίησης οδηγείται σ’ έναν βίαιο και αποτρόπαιο θάνατο, είναι, κυρίως, ο δράστης (σύζυγος, σύντροφος, εραστής) που όπως κάποιος ΄΄ποιητής εκ του προχείρου΄΄ νομίζει ότι γράφοντας σε ελεύθερο στίχο, θα αποδείξει πόσο καλός και σύγχρονος ποιητής είναι! Έτσι και ο ΄΄εξαπατημένος άντρας΄΄, με την ΄΄ποιητική΄΄ ελευθερία της χειροδικίας, αποδεικνύει πόσο καλός και σύγχρονος άντρας είναι! Σαν ένα είδος μόδας τείνει να γίνει.. Κι αυτό είναι το ανησυχητικό. Ότι οι κοινωνίες δεν εξελίσσονται, πάντα, φυσιολογικά, αλλά κάποιες φορές το ΄΄παρά φύσιν΄΄ φαντάζει πιο ΄΄φυσιολογικό΄΄. Οι πολιτισμένοι άνθρωποι δρούνε εντελώς απολίτιστα σήμερα, διατρανώνοντας, ωστόσο, περισσότερο από ποτέ, ότι είναι ΄΄πολιτισμένοι΄΄! Παρόλο αυτά, δεν θα παραλείψω να πω ότι έχει βάλει και η γυναίκα ένα λιθαράκι προς αυτή την λάθος κατεύθυνση. Γιατί, ας σκεφτούμε, με ποια κριτήρια επιλέγει τον άνθρωπο που θα σταθεί δίπλα της; Με τα κριτήρια της ΄΄τσέπης΄΄, πάμπολλες φορές, αλλά και με τα κριτήρια του ΄΄φόβου΄΄, μήπως και δεν μπορέσει να τα βγάλει πέρα και πρέπει να έχει έναν ΄΄προστάτη-κέρβερο΄΄, που να την κακοποιεί λεκτικά και ψυχολογικά, σε καθημερινή βάση, μέχρι να έρθει και ητραγική ώρα να την κακοποιήσει σωματικά, με τίμημα την ίδια της την ζωή. Το χρήμα και ο φόβος δεν είναι καλοί οδοδείκτες για την εξέλιξη, ούτε των ανθρώπων ούτε μιας κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να είναι μια φιλοχρήματη και φοβική κοινωνία, έννοιες βαθιά ριζωμένες ακόμη και μέσα στην ψυχή των σύγχρονων μορφωμένων γυναικών, που επιτρέπουν στον εαυτό τους να γίνονται ΄΄αντικείμενα χρήσης΄΄ και όχι ΄΄υποκείμενα δράσης΄΄. Και όταν ακόμη συναντώ γυναίκες που είναι΄΄υποκείμενα δράσης΄΄, και μάλιστα αξιοθαύμαστης, μου δίνουν την εντύπωση μιας λανθάνουσας αμηχανίας και μελαγχολίας που δεν έγιναν ΄΄αντικείμενα χρήσης΄΄ στα χέρια ενός άντρα! Νομίζω ότι στον 21 ο αιώνα, θα έπρεπε η γυναίκα να αναμετρά την προσωπικότητά της, όχι με την βαρύτητα της εναλλαγής εραστών, συντρόφων, συζύγων, αλλά με την βαρύτητα της εναλλαγής ρόλων. Οι σύντροφοι είναι για να αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας τον άλλο, μέσα από μια εναλλαγή ρόλων, και για όσο διαρκεί η σχέση, και μάλιστα με την συγκολλητική ουσία της χάριτος του Θεού, και όχι με την υποκριτική ουσία του ψεύδους και της πλάνης».
Τι να ρωτήσω, μετά κι από αυτή την, ΄΄ελαφρώς μεταφυσική΄΄ ανάλυση της συγγραφέως;(!) Και αντιρρήσεις να είχα σε ό,τι είπε, δεν θέλησα να τις εκφράσω, για να της δώσω ακόμη περισσότερο χρόνο και χώρο να ξεδιπλώσει το «λογοτεχνικό είναι» της. Εκείνη, λες και αφουγκράστηκε τις μύχιες σκέψεις μου, συνέχισε λέγοντας:
– «Και πριν με ρωτήσεις, Αγαπητή Αγάθη, πόσο βρίσκομαι ή δεν βρίσκομαι μέσα στην ψυχή της ηρωίδας μου, της πονεμένης, από την μοίρα, Βεατρίκης, που είναι βιβλιοθηκάριος σε μια μικρή δημοτική βιβλιοθήκη, προλαβαίνω κι απαντώ: Ως βιβλιοθηκονόμος, στο επάγγελμα, θεωρώ ότι ο ΄΄πονεμένος κλάδος΄΄ μου και οι εμπειρίες μου απ’ αυτόν, έπαιξαν καταλυτική επίδραση στον τρόπο με τον οποίο φιλοτέχνησα το προφίλ της Βεατρίκης. Κι αυτό, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι οι ΄΄πονεμένοι΄΄ χαράσσουν δρόμους, σε αντίθεση με τους κατά τόπους ΄΄βολεμένους΄΄ των συστημάτων, που κλείνουν δρόμους. Η κοινωνία πρέπει να έχει τ’ αυτιά της και τα μάτια της ανοιχτά στον ήχο της καρδιάς ενός πονεμένου, που δεν έπαψε ποτέ να αγωνίζεται, και όχι στον ναρκισσιστικό απόηχο ενός βολεμένου, που δεν έπαψε ποτέ να βαυκαλίζεται!»
Σας αφήνω με αυτή την τελευταία φράση της συγγραφέως μας, Ελένης Σεμερτζίδου, και ανατρέχοντας στο ρήμα: ΄΄βαυκαλίζομαι΄΄, σας παραθέτω και τα συνώνυμά του:
- αυταπατώμαι
- ξεγελιέμαι
- εθελοτυφλώ
- στρουθοκαμηλίζω
- εξαπατώμαι
- πλανιέμαι/πλανώμαι
- γελιέμαι
- παραπλανιέμαι
Αν οφείλουν σε κάτι οι κοινωνίες την εξέλιξή τους προς το καλύτερο, σίγουρα, αυτό το «καλύτερο» δεν βρίσκεται στο ρήμα ΄΄βαυκαλίζομαι ΄΄ και στα συνώνυμά του..
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Η Ελένη Σεμερτζίδου είναι Ιατρική Βιβλιοθηκονόμος στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ΑΧΕΠΑ και Δρ. Λογοτεχνίας. Αρκετά μυθιστορήματά της και ποιητικές συλλογές της έχουν δημοσιευτεί ηλεκτρονικά και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Θεατρικά της έργα έχουν ανεβεί σε Ελλάδα και Κύπρο. Αρθρογραφεί σε επιστημονικά και λογοτεχνικά περιοδικά. Έργα της στις ηλεκτρονικές σελίδες:
http://www.elenisemer.blogspot.com
http://www.seeleni.blogspot.com
Κυκλοφορούν στα Βιβλιοπωλεία ΄΄ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ΄΄ και ΄΄ΙΑΝΟΣ΄΄ τα έργα της:
- «Η κατσίκα που έγινε τράγος»: μυθιστόρημα
- «Η κυρία Βιολάνς»: μυθιστόρημα
- «Η λογοτεχνική μορφή και ο ρόλος του εφημέριου, στο έργο του Γάλλου συγγραφέα, Ζωρζ Μπερνανός»
- «Λοξές ωδές»: ποιητική συλλογή
- «Σε μια αλλοτινή μητέρα»: ποιητική συλλογή
- «Σε ένα ξέφωτο»: ποιητική συλλογή
- «Στο χρόνο του μυαλού» μυθιστόρημα
- «Το πρώτο χάραμα»: μυθιστόρημα
- «Το φαράγγι και ο θρύλος»: μυθιστόρημα
- «Ουδείς αναντικατάστατος»: μυθιστόρημα
- «Αναζητώντας την ελεύθερη αναζήτηση»: μυθιστόρημα
- «Μυθιστορήματα (τριλογία): Το φάντασμα του πέτρινου φάρου, Πογκρόμ, Ροδόσταυρος»
- «ΣΕΛΗΝΗ-ΕΚΑΤΗ-ΑΡΤΕΜΙΣ»: μυθιστόρημα
- «Ερημία»: μυθιστόρημα
- «Χαμένη Ατλαντίδα»: μυθιστόρημα
- «ΑΝΑΜΟΝΗ»: ποιητική συλλογή
- «Η ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΣΗ»: μυθιστόρημα
- «Ο ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟΣ ΛΟΦΟΣ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΚΟΥΜΠΙΑ»: μυθιστόρημα
- «Και να που το δικαίωμα στο όνειρο τελειώνει»: μυθιστόρημα
Θεατρικά της έργα:
1.«ΣΑΝ ΠΑΛΙΑ ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ»
2.«Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ»
- «ΘΥΡΟΞΙΝΗ»
- «ΤΑ ΛΕΜΕ … ΑΥΡΙΟ!»
- «Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ»
- «Η ΜΑΜΑ ΜΑΣ, ΤΟ ΘΗΛΥΚΟ
- «ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ»
- «Ο ΕΡΩΜΕΝΟΣ»
- «ΠΟΓΚΡΟΜ»
- «ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΝΙ»
- «ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΙΝΟΥ ΦΑΡΟΥ»
- «Ο ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΟΣ»
- «ΕΝΤΑΥΘΑ»
- «ΣΤΑΘΜΟΣ, ΄΄Η ΕΛΠΙΔΑ΄΄»
- «ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ»
- «ΠΡΟΣΕΧΕ, ΠΟΥ ΠΑΣ!»
ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ
«Ένας θαυμαστός, καινούριος κόσμος»
Της Ελένης Σεμερτζίδου
Περίληψη του έργου:
Σ’ ένα αγγλικό χωριό, οι λιγοστοί κάτοικοι ετοιμάζονται να υποδεχτούν έναν πρώην συγχωριανό τους που έγινε μοναχός. Η προετοιμασία της υποδοχής λαμβάνει χώρα στο εκσυγχρονισμένο εντευκτήριο του χωριού, του οποίου την θεμελίωση οραματίστηκαν οι πνευματικοί πατέρες του τόπου, εδώ κι έναν αιώνα. Ο κύριος «ενορχηστρωτής» των προετοιμασιών είναι ο ιερέας του χωριού, ΑββάςΣαρμπέλ, προσπαθώντας να συγκινήσει τους κατοίκους να δείξουν θέρμη και τον δέοντα σεβασμό στην «επίσκεψη» του μοναχού. Ωστόσο, σαν βόμβα σκάει η είδηση ότι ο μοναχός Φραγκίσκος δεν θα μπορέσει τελικά να έρθει, γιατί αρρώστησε ξαφνικά..
Καλή σας συνέχεια!
https://www.ebooks4greeks.gr/kai-na-poy-to-dikaiwma-sto-oneiro-teleiwnei
peakupnews.gr
Αγάθη Ρεβύθη
