Ένας χρόνος, συμπληρώνεται αύριο, από τον θάνατο σου, αγαπημένε μας δάσκαλε … Έτσι σε προσφωνούσαν, αλλά και σε ένιωθαν πολλοί από τους
ανθρώπους του πνεύματος που σε ένιωθαν φίλο . Βαθιά θλίψη , κι ένα γιατί πλημμύρισε την καρδιά της αγαπημένης σου οικογένειας για τον απρόσμενο χαμό σου. Οι φίλοι σου, οι συνεργάτες σου, οι μαθητές σου δεν μπορούν ακόμα να πιστέψουν ότι δεν θα σε ξαναδούν. Οι σημειώσεις σου υπάρχουν πάντα εδώ, φυλαγμένες αλλά και χρήσιμες. Η λεπτή διακριτικότητα και ταπεινότητα σου, διόρθωνε απαλά και σεμνά τα λάθη της γραφής μας. Συμβούλευες πάντα με τον δικό σου τρόπο χωρίς ποτέ να προσβάλλεις ή να πληγώσεις …
Κι όμως ο ίδιος , δεν ήταν λίγες οι φορές που είχες πικραθεί ! Τώρα εκεί στα ολόλευκα ουράνια …ποιος ξέρει πόσα ποιήματα θα έχεις γράψει στο φως των αστεριών, δίπλα στην γλυκιά σου μάνα την Κατερινιώ, και πόσα ακόμα θα έχεις στείλει με τον Βαρδάρη στην αγαπημένη σου γυναίκα την Σμαρώ !
Ένας χρόνος χωρίς εσένα και οι λέξεις πάντα θα ‘ναι μικρές για να σε χωρέσουν. Ένας χρόνος που συνομιλούμε μέσα από το σπουδαίο και ανεξίτηλο χάραγμα σου στη λογοτεχνική αειζωή !
Τιμή και τύχη που σε γνώρισα, μέσα από τα λογοτεχνικά σου έργα, μέσα από την ανθρώπινη πάντα έγνοια σου, σαν φίλος κι αδελφός ! Είσαι ο λόγος που μέσα από τους στίχους που γράφω , ίσως γίνω κάτι περισσότερο , ένας καλύτερος άνθρωπος ! Ευχαριστώ …
Αγάθη Ρεβύθη
Ο Θεόδωρος Σαντάς :
Γεννήθηκε στην Ηράκλεια Φθιώτιδας. Είναι μαθηματικός και διετέλεσε πρόεδρος της ΕΛΒΕ (Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος). Το 1997 κάνει την εμφάνισή του στο χώρο της λογοτεχνίας με την ποιητική συλλογή «Το ταξίδι του άστρου», το οποίο αποτελεί θρηνητική αφιέρωση στην πρόωρα χαμένη ανιψιά του Νικολίτσα Πολύζου, παιδί της αδερφής του. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «η μικρή Δανάη» σε στίχους του ιδίου και μουσική του Δημήτρη Κεχαγιά. Τιμήθηκε επανειλημμένα από την ΠΕΛ (Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών), από το Δήμο Θεσσαλονίκης και άλλους φορείς. Το 1999 εκδίδει την δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο «στου Αιγαίου τον έρωτα» και το 2000 την ποιητική συλλογή «Οκτέτο» με άλλους εφτά ποιητές της Θεσσαλονίκης. Το 2002 βραβεύεται από την «Ένωση Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης» και από το λογοτεχνικό σύλλογο Αγρινίου «Κ. Χατζόπουλος». Το 2004 εκδίδει την ποιητική συλλογή « Ό,τι δε σβήνει η βροχή». Το 2008 εκδίδει την ποιητική συλλογή «Ο Έρωτας έχει πάντα Πανσέληνο» όπου και επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Υδρόγειος.
Τιμήθηκε επίσης από την «Ακαδημία Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού» και σε ποιητικό διαγωνισμό του Δήμου Χαλκίδας, ενώ ποιήματά του δημοσιεύτηκαν και σε περιοδικό του Δήμου. Στίχοι του για τους ήρωες του ’21 και του Μακεδονικού Αγώνα μελοποιήθηκαν από τον πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρο Τσαμπατζίδη και εκδόθηκαν σε cd με τίτλο: Ελλάδα- Μήτρα Ηρώων, Λίκνο της Πίστης και της Λευτεριάς. Βραβεύτηκε το 2006 στο 2ο Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης. Είναι ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος».
Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από τους συνθέτες Τάκη Λουκαρέα, Γιάννη Ιωαννίδη , Θεόδωρο Τσαμπατζίδη , Σπύρο Δεληγιαννόπουλο, Βασίλη Αγροκώστα και Νίκο Φυλακτό.
(322) Η ΕΠΙΛΟΓΗ ~ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΑΝΤΑΣ – YouTube
(322) Τραγούδι Καραϊσκάκη – YouTube
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ – ΕΠΑΙΝΟΙ ΒΡΑΒΕΙΑ
2001: ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΔΙΠΛΩΜΑ από το «Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων». 2001: τιμήθηκε από την «Ακαδημία Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού», από το Δήμο Χαλκίδας, την «Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών», και την «Ένωση Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης».
2002: από τον λογοτεχνικό σύλλογο Αγρινίου «Κ. Χατζόπουλος».
2006: με 2ο βραβείο στο 2ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
2008: με 1ο βραβείο από τη «Μη Κυβερνητική Οργάνωση Αργοναύτες».
2009: με 1ο ειδικό τιμητικό βραβείο στη 2η συνάντηση Μουσικής και Ποίησης στο Βόλο. Επίσης «Η Ένωση Συγγραφέων –Λογοτεχνών Ευρώπης» στη 10η Επέτειο Φεστιβάλ ποιήσεως του απονέμει «Εύσημα Λογοτεχνίας και Πολιτισμού».
Στα «Χάρκια 2010» βραβεύεται με 1ο βραβείο από το Δ. Αρκαδίου. Επίσης με 2ο έπαινο από το «Δήμο Χορτιάτη» Θεσσαλονίκης.
2010: βραβεύεται από την Π.Ε.Λ στους Δελφούς με το 2ο βραβείο ποίησης.
Το 2010 παίρνει τιμητική διάκριση από την Ένωση Σμυρναίων – Μικρασιατών Β. Ελλάδος και την ίδια χρονιά βραβεύθηκε στην Αθήνα από το φιλολογικό σύλλογο «Παρνασσός» με το 2ο βραβείο για ανέκδοτη ποιητική συλλογή (πρώτο δεν υπήρχε).
Το 2012 από το Δήμο Σκοπέλου τιμήθηκε με το 2ο βραβείο ποίησης και στον 1ο Τσακιρίδειο ποιητικό διαγωνισμό του Δ. Διαβατών Θεσσαλονίκης και με Α ΕΠΑΙΝΟ της «Ένωσης Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης».
Το 2014 τιμήθηκε με έπαινο για το ποίημά του «Με την Πολυσημία της Ποίησης» από την Πανελλήνια Ένωση λογοτεχνών.
Το 2015 βραβεύεται από την ΕΛΒΕ, για την προσφορά του, στην ελληνική λογοτεχνία, από τη θέση του Προέδρου της ΕΛΒΕ.
Το 2016 μελοποιείται το ποίημά του «Μιας Πόλης Μουσικές» από τον Χρήστο Δασκαλόπουλο και έχει τον τίτλο το CD με την παραδοσιακή μουσική.
Το 2016 τιμάται με Έπαινο για το ποίημά του «Αγωνία» από το πολιτιστικό περιοδικό «Δευκαλίων ο Θεσσαλός».
Το 2017 τιμάται με Έπαινο από την «Πνευματική συντροφιά Λεμεσού» και με Βραβείο στον ΣΤ’ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό «Καισάριος Δαπόντες» για το ποίημα για το ποίημά του «Οι τελευταίοι Υάκινθοι».
Το 2017 βραβεύεται επίσης με το «Βραβείο Τιμής» από την Αμφικτιονία Ελληνισμού.
Το 2018, υπό την αιγίδα της Αμφικτιονίας Ελληνισμού, εκδίδει δύο ποιητικές συλλογές με τίτλους, «Ανατομία του Ουρανού» και «Από Αμφιπόλεως εις Δίον».
Οι εν λόγω συλλογές του παρουσιάστηκαν και στη Λαμία, στις 18—11-2018 από τον Όμιλο Φθιωτών Λογοτεχνών και Συγγραφέων και ταυτόχρονα τιμήθηκε με αναμνηστική πλακέτα από το Τοπικό Συμβούλιο Ηράκλειας και τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Ηρακλείδες» του χωριού του.
Στις 11-5-2020 άφησε την τελευταία του πνοή στη Θεσσαλονίκη.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΛΟΓΙΑ από την κόρη του ΜΑΡΙΑ ΣΑΝΤΑ
Μεσοπεντηκοστής το απαύγασμα και ο ήλιος εχάθη
Έσβησε της Φθίας ο πύρινος λόγος και των Ηρακλειδών στρατηλάτης
Ο πόνος οδηγεί τη γραφίδα όμως τα χέρια τρεμάμενα
Δεν μπορούν να αρθρώσουν το άλγος του ποιητή
που αγκομαχά και παλεύει να συγκρατήσει τα δάκρυα
Στα χνάρια σου βάδισα, απ’ της απαρχές της ύπαρξής μου
Αναζητώντας την μαγεία των αριθμών και της γεωμετρίας τα μύχια
Προσπαθώ να αδράξω της γραφής σου το τέλειο
Μα δεν δύναμαι….. Αναπόφευκτος δικαστής μας ο θάνατος
και η Παντάνασσα δεν ηδυνήθη να εισακουστεί στον Τρισμέγιστο
Πατέρα αγαπημένε….. Ο μελίρρυτος λόγος σου αντηχεί στην καρδία
κι η ψυχή μου σ’ ακολουθεί με το ύστατο χαίρε…
Μαρία Σαντά
Όλοι πονάμε…. Όλοι…. Θα σε θυμόμαστε για πάντα…
ΟΣΟ Ο ΗΛΙΟΣ, ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Είπα να αποφορτίσω της τρομοκρατίας το κλίμα ,μ’ ένα ποίημα ανάλαφρο, την ημέρα της ποίησης και να τρέξω με το άτι της ποίησης.
Σχεδόν όλοι ,άλλος λίγο κι άλλος πολύ το ομολογεί και μια θλίψη από πόνο βαθύ σαν σύννεφο έχει επικαθήσει σε όλες στις χώρες του κόσμου και για να επιζήσουμε ζούμε σαν έγκλειστοι .Με όλες τις αμαρτίες ας μας συγχωρέσει ακόμα μια φορά ο θεός και ας φωτίσει τους γιατρούς και όλους τους επιστήμονες να’ βρουν την ίαση των ανθρώπων από τον φονικό κορονοϊό.
Έλα να πάμε απόψε αγκαλιά στο φεγγάρι
που κρύφτηκε πάνω στο λόφο των προφητών
να μετρήσουμε εκεί της καρδιάς μας τους χτύπους
να ζηλέψουν οι βουκαμβίλιες του Αιγαίου
να αχνοφαίνεται στον γιαλό
το πυρωμένο φιλί που θα ζωγραφίζει ο ήλιος .
Πες μου λόγια αγάπης ,πως ακούς τον σφυγμό
απ’ τη φλέβα μου, όταν χάνομαι
και γίνε λουλούδι της Ελαφόνησου
που με περιμένει να διαβώ το κατώφλι σου
τη μέρα που γιορτάζει η ποίηση
να ζήσουμε το όνειρο .
Προλαβαίνουμε όσο ο ήλιος μας λέει καλημέρα
όσο ανθίζει η Άνοιξη μέσα μας
και δεν ισχύουν προκαταλήψεις.
Είσαι μια θάλασσα που εκεί που λέω
σου τα αποκάλυψα όλα ,δίνεις μια και πλαταίνεις
και γίνεσαι ωκεανός και ταξιδεύομε οι δυο μας
με ένα καράβι του έρωτα.
θα’ρθω μια μέρα, να με ξεναγήσεις
στους όρμους σου
κι όταν επιστρέψουμε σπίτι σου
θα αφήσω το κοκκινάδι σου
στο κρύσταλλο του καθρέφτη σου
κι όλα μου τ’ αγαπώ και τα μυστικά
που δεν σου αποκάλυψα ακόμα
να δεις μέχρι που βαθαίνει o πόνος μου
μέχρι που στενάζει κι ωχριά ο βυθός
κι υποφέρω συνέχεια.
‘Έχω μείνει παιδί που τη νύχτα
κάνω περιπολίες με ποιητές
με το φως των πυγολαμπίδων
και τη σμίξη των νυχτολούλουδων.
Με όλα τα άλφα της αθωότητας το φωνάζω,
Έχω ανάγκη από έναν λόγο γλυκό
ευωδιαστό σαν το άγιο μύρο
σαν το θυμίαμα των οσίων
να υπάρχω, να ζω και να ελπίζω
ότι θα συνεχίσω να ψάλλω
το κάλλος των Καρυάτιδων
και της Ελλάδας το θαύμα.
Αναδυόμενες θεές
στις ακρογιαλιές των Κυθήρων
που τις άγγιξε ο πόθος μου
χωρίς ένα δάκρυ στα λόγια τους
και χωρίς μια ανεμώνη στο βλέμμα τους
δεν τις άντεξα για καιρό .
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός….
κι η έπαρση τιμωρείται με απομόνωση.
Θεόδωρος Σαντάς,Θεσσαλονίκη,21-3-2020
ΤΟ ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΟ ΣΟΥ ΟΝΟΜΑ
Στη σύζυγό μου Σμαρώ
Ξόδεψες τόσο ήλιο, τόση ποίηση
να ομορφύνεις τη μέρας μας
τόση άγρια μέντα
να ευωδιάσεις το στίχο μου!
Ξόδεψες «τα Κυκλάμινα της Αγάπης»
το Σμαραγδένιο σου όνομα
την ασπροκόκκινη κλωστή
απ’ το Μάρτη σου
μέχρι που γίναμε ένα
όταν έγειρε ο ήλιος
σ’ ένα δείλι που είχαμε περάσει
στις φυλλωσιές του παράδεισου
με τα χρώματα όλα
και το τραγούδι των αηδονιών
μιλούσε, μόνο για σένα!
Ξόδεψες το κρυμμένο σου όνειρο
να προσεγγίσεις την τελειότητα
κι όλα μου τα έδωσες ποίημα
στο αντιφέγγισμα της αυγής
μ’ ένα φυλλαράκι των Πιερίδων
με μια καλημέρα που άφηνε
αναλλοίωτη την ευωδιά
απ’ τον πρώτο μας έρωτα.
«Ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα»
έμαθες να κρατάς την ανθοφορία
της Άνοιξης στο περβόλι της ζήσης
να μη μισεύουν στους Χειμώνες
τα χελιδόνια μας !
Θεόδωρος Σαντάς, Θεσσαλονίκη ,9-3-2013
ΓΛΥΚΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΙΩ
Στη μνήμη της μάνας μου
θα τρέξω να φωνάξω
τ’ ανέμου θα το πω
μάνα γιατί βαθαίνεις
σε άσπρο ουρανό.
Θα γράψω ένα τραγούδι
στης Οίτης τα βουνά
στης Παύλιανης τ’ απόσκια
για δυο μικρά παιδιά .
Ψηλά σε μια κορφούλα
χαράζω ένα σταυρό
και γράφω τ’ όνομα σου
γλυκιά Κατερινιώ.
Ψηλά στα καταράχια
στα ελάτια του Άι-Λια
στην πλάτη της βρυσούλας
τραβάω μια χαρακιά.
Στη Μέριανη πηγαίνω
να πιω λίγο νερό
τις νύχτες να μερέψω
το άγριο ξωτικό.
Θαμπά θα σεργιανίσω
σ’ αυλές και μαγαζιά
να βρω τα βάσανά σου
σε ρόμπα βυσσινιά.
Στον κάμπο θα σε ψάξω
στης πέτρας τη φωτιά
μικρό παραμυθάκι
με χίλια μυστικά.
Την πεθυμιά σού στέλνω
με κληματόβεργα
το στίχο μου σου φέρνω
πάνω σε ιξόβεργα.
ΑΚΟΥ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΗ ΦΩΝΗ
Τραγούδια της ποίησης
Το μελοποίησε ο υπέροχος συνθέτης, άνθρωπος και φίλος Νίκος Φυλακτός
Άκου της νύχτας τη φωνή
που΄χει από χρόνια μια πληγή
και δε σε προλαβαίνει.
Πες μου ποιο άστρο ακριβό
εκεί ψηλά στο ουρανό
πάνω από σε διαβαίνει;
Θα γίνω απόψε αερικό
στην κάμαρη σου για να μπω
να πάρω το φιλί σου.
Και μην τρομάξεις στη σκιά
μόν΄σφίξε με στην αγκαλιά
να γίνω η ζωή σου.
Άκου της νύχτας τη φωνή
είν’ ο καημός του ποιητή
διαβάζοντας Σεφέρη.
Μάτια που πήγατε βαθιά
εκεί στου νότου τα νησιά
κι έμεινα δίχως ταίρι!
Θεόδωρος Σαντάς,Θεσσαλονίκη,12-3-2016
ΕΝΑΓΩΝΙΟ ΒΛΕΜΜΑ
Τόσο πολύ πίστεψες στ ’όνειρο
που δεν υπολόγισες το φως
και το ξόδεψες όλο
κι έμεινες δέντρο γυμνό στο ακρωτήρι
της μοναξιάς και της ένδειας
να κάνεις παρέα στους γλάρους
να ζωγραφίζεις το δάκρυ σου
και να πληγώνεις το κύμα.
Τόσο πολύ πίστεψες στους ανθρώπους
που είπες, ας καούν τα δικά μου φτερά
θα με φτερώσουν οι φίλοι μου!
Γυναίκα της εικαστικής, δε θα σου μιλήσω
για ελαιογραφίες και τέμπερες
τις τεχνικές των ζωγράφων
ποτέ δεν τις έμαθα
μα στη ζωγραφική σου θα μείνω
στο εναγώνιό σου το βλέμμα
που έχει κουρνιάσει
η καταχνιά της απόγνωσης
κι εσύ ψάχνεις να βρεις
το δικό σου τον άγγελο
να του πεις τα παράπονα όλα.
Τόσος πόνος σε χρόνο μακρύ
δεν υποφέρεται ,είπες.
Κάτι πρέπει ν’ αλλάξει
όταν σε σπρώχνουν οι άνεμοι
κατά κει που δε βλασταίνει ο τόπος .
Μ ’ένα τσιγάρο στο χέρι
τυλίγεσαι στην αχλή του καπνού
κι ανασαίνεις βαριά
και φυλλομετράς τις μέρες που πέρασαν
και σκέφτεσαι τ’ αύριο
μα λύση δε βρίσκεις
και χάνεσαι, χάνεσαι
κι όταν ο κεραυνός πέφτει στα πόδια σου
έντρομη γυρίζεις στην κλίνη σου
και σφαλίζεις τις πόρτες σου όλες.
Όλα σε κούρασαν και όλα σε πληγώνουν
ακόμα κι εκείνα που συμπάθεια σου έδειξαν
ακόμα κι εκείνα που ένα χέρι
βοήθειας σου έδωσαν
Γυναίκα που βούλιαξες στην ακτημοσύνη της γης
άσε μια χαραμάδα να περάσει ο ήλιος
ένα παράθυρο ανοιχτό
για λίγους φίλους που απέμειναν
στα διαλείμματα των Καλοκαιριών
κι άρχισε πάλι απ’ το μηδέν
να ζωγραφίσεις τον πρώτο σου ήλιο!
ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ
«Εκείνες», αφού ξόδεψαν
και τα τελευταία υπολείμματα της υπομονής
έμειναν δυο αποκαμωμένα
λευκοπράσινα τριαντάφυλλα
που τα μάδησε η βροχή!
Κι «Εκείνος» ένας διαποτισμένος αγέρας
με σκόνη και ήλιο
με βροχή και κιτρινάδα των φεγγαριών
από Χειμώνα σε Άνοιξη
κι από Καλοκαίρι σε Φθινόπωρο
ανάμεσα σε αρωματισμένα
τραγούδια που λικνίζονταν
πάνω στη σποδό των Αμαρυλλίδων
του λευκού και του πράσινου
που διεκδικούσαν το στέμμα του.
«Εκείνος» έμεινε στην καταγραφή
των χαμένων συντρόφων
με τον καπνό αναθρώσκοντα
πάνω απ’ τα μάτια της Πηνελόπης του.
Τόσα χρόνια τον κούρασε
η στιλβιδώνα των άστρων
η μαύρη πέτρα της Σαντορίνης
Ζύγισε τη μαρμαρυγή απ’ τους χτύπους του
πήρε ένα κλωναράκι
με κίτρινα φύλλα στο χέρι του
κι ένιωσε το άρωμα απ’ το δυόσμο
να πασπαλίζει το σώμα του.
Όλα τα έζησα, είπε
καιρός να επιστρέψω στο δώμα
της Πηνελόπης μου, στον πιστό μου τον Άργο
στην έμπιστή μου Ευρύκλεια
που γνωρίζει το σημάδι στο πόδι μου.
Αναπολώντας τις κόκκινες παπαρούνες
που έσταζαν αίμα στο περιβόλι του
πριν ακούσει τον τελευταίο λυγμό
του λευκού και του πράσινου
έμεινε να κοιτάζει βαθιά τον ορίζοντα.
ενώ ο συριγμός απ’ το κύμα
δυνάμωνε τη φυγή του!
” Τα ποιήματα σου χορεύουν πάνω στους στίχους , όλα μας τα συναισθήματα ”
Peakupnews
Αγάθη Ρεβύθη
